ადამიანმა რამდენიც არ უნდა იშრომოს სულიერ ცხოვრებაში, ნაყოფს მხოლოდ მაშინ გამოიღებს როდესაც ამას ღმერთი ისურვებს. აუცილებელია, რომ ნებისმიერ სულიერ მისწრაფებას წინ სიმდაბლე უძღოდეს. ადამიანი რწმუნდება, რომ ღმერთის გარეშე არაფერი შეუძლია და ამბობს: საკუთარი სისხლით მოვაწერ ხელს იმაზე, რომ არავინ ვარ და არანაირი სიკეთის ქმნა არ შემიძლია”. არც კი დაუმთავრებია იმის დაწერა, რომ არაფერია და ხედავს სიამაყის აზრებს და ამბობს: ”განა ახლახან არ მოვაწერე ხელი საკუთარი სისხლით იმაზე, რომ არაფერი ვარ? როგორღა მოვიდა ეს სიამაყე?”.
ამ მაგალითიდან ჩანს, რომ სიმდაბლე ღმერთის საჩუქარია. რაც არ უნდა ვიშრომოთ საკუთარი დაცემულობის შესაცნობად, საკუთარი ძალებით მას ვერ მოვიპოვებთ. ეს განცდაც ღმერთმა უნდა მოგვცეს. და მაშინ რაღა უნდა გააკეთოს ადამიანმა? იქნებ არაა საჭირო არანაირი ღვაწლი და შრომა და უბრალოდ ველოდოთ თუ როდის მოგვანიჭებს უფალი სიმდაბლეს?
არა! ადამიანმა თავისი საქმე უნდა გააკეთოს, ჩადოს სრული ძალისხმევა და დიდი სიმდაბლით ელოდოს, რომ თუკი უფალი ინებებს მისი სათნოებები გაიზრდებიან და ნაყოფს გამოიღებენ.
(ამონარიდში გამოყენებული ფოტო მასალა საიტს არ ეკუთვნის და მასზე საავტორო უფლებებს არ ვფლობთ.)
