ვისაც წაკითხული აქვს ,,მწირის გულახდილი საუბრები’’ მას უკვე აქვს გარკვეული წარმოდგენა, თუ რა არის იესუს ლოცვა. ასე იწოდება მოკლე ლოცვა: ,,უფალო იესუ ქრისტე, შემიწყალე მე’’, რომელსაც მოუკლებლად უნდა მოვუხმობდეთ. ,,მწირის გულახდილი საუბრები’’ მოგვითხრობს იმ ადამიანის ისტორიას, რომელსაც მთელი გულით სურდა, რომ მოუკლებელი ლოცვა ესწავლა(1.თეს.5:17). რადგანაც ეს ადამიანი მწირი გახლდათ და მისი ფსიქოლოგიური მდგომარეობაც და ცხოვრების წესიც განსხვავებული იყო, შესაბამისად, ის გზაც, რომლითაც მან ლოცვა ისწავლა, მისი ცხოვრების წესის ინდივიდუალურობაზეა დაფუძნებული. ეს კი იმას ნიშნავს, რომ ლოცვის სწავლის ეს მეთოდი და მისი ნაყოფებიც ყველასთვის მსგავსი ვერ იქნება, თუმცა, ისიც უნდა ითქვას, რომ ეს წიგნი მაინც ერთ-ერთი საუკეთესო გზამკვლევია იესუს ლოცვაში, რომელიც მართლმადიდებელი ეკლესიის უდიდესი საგანძურია.
ეს ლოცვა ღრმად ფესვგადგმულია სახარების სულში და ტყუილად არ ამბობდნენ მართლმადიდებლობის დიდი მასწავლებლები, რომ იესუს ლოცვა თავის თავში სახარების მთელ არსს მოიცავს. სწორედ ამიტომაცაა, რომ იესუს ლოცვაში ნაყოფს მხოლოდ ის გამოიღებს, ვინც სახარებას ეკუთვნის, მისი სულითაა განსმჭვალული და ქრისტეს ეკლესიის ჭეშმარიტი, ცოცხალი წევრია.
მთელი სახარებისეული კეთილი უწყება და მეტიც, სახარების მთელი რეალობა ქრისტეს პიროვნებასა და მის სახელშია კონცენტრირებული. თუკი იესუს ლოცვის პირველ ნაწილს ჩაუღრმავდებით, დაინახავთ, რომ ის ქრისტესადმი ჩვენს რწმენას გამოხატავს: ,,უფალო იესუ ქრისტე..’’. შეიძლება ითქვას, რომ იესუს სახელი არის გული ამ ლოცვისა; ეს არის სახელი, რომლის წინაშე ყველა მუხლი მოდრკება(ის. 45:23), და როდესაც მას მოვუხმობთ ჩვენ ძე ღმერთის განკაცების ისტორიულ მოვლენას ვამოწმებთ. იმასაც ვადასტურებთ და ვაღმსარებლობთ, რომ მამის თანადაუსაბამო და თანაარსი ძე ღმერთი გახდა ადამიანი, რომ მასში ღმრთეების მთელი სისავსე იყო დამკვიდრებული და ის ჩვენს შორის ხორციელად იმყოფებოდა.
იმისათვის, რომ ერთ გალილეველ წინასწარმეტყველში განკაცებული ლოგოსი დაინახო – ღმერთი, რომელიც ადამიანი გახდა, ჩვენში სულიწმიდა უნდა მკვიდრობდეს. ქრისტეს განკაცებაც და მისი ღმერთობაც მხოლოდ სულიწმიდის მიერ განგვეცხადება.
ჩვენ მას ვუწოდებთ ქრისტეს და ამით ვამოწმებთ, რომ მასზე ყველა ძველაღთქმისეული წინასწარმეტყველება აღსრულდა. როცა ვამბობთ, რომ იესუ არის ქრისტე, ვაღიარებთ, რომ ძველი აღთქმის მთელი ისტორია საღმრთო ჭეშმარიტებაა. ჩვენ მას ძე ღმერთს ვუწოდებთ, რადგან ვიცით, რომ ის მესია, რომელსაც იუდეველები ელოდნენ, ის ადამიანი, რომელსაც ბარტიმეოსმა დავითის ძე უწოდა, არის განკაცებული ძე ღმერთი. ეს სიტყვები მოიცავს ყველაფერს რაც ვიცით და რაც გვწამს იესუ ქრისტეს შესახებ ძველი და ახალი აღთქმიდან და ასევე, ეკლესიის მრავალსაუკუნოვანი გამოცდილებიდანაც. ამ რამდენიმე სიტყვით ჩვენი სარწმუნოების სრულყოფილ აღმსარებლობას წარმოვთქვამთ.
თუმცა, არც უბრალოდ საკუთარი რწმენის აღმსარებლობაა საკმარისი და არც მხოლოდ რწმენა. დემონებსაც სწამთ და ძრწიან კიდეც ღმერთის წინაშე(იაკ.2:19). მხოლოდ რწმენა არაა საკმარისი იმისათვის, რომ ჩვენი გამოხსნა რეალიზდეს. მან ცოცხალ ღმერთთან სწორ ურთიერთობამდე უნდა მიგვიყვანოს; ასე რომ, მას შემდეგ რაც მკაფიოდ და ზუსტად ვამოწმებთ ქრისტესადმი, როგორც ღმერთისადმი ჩვენს რწმენას და ასევე ისტორიაში მისი განკაცების რეალურობას, ჩვენ მის პირისპირ წარვსგდებით ზუსტად იმ ცნობიერებით, რაც უნდა გვქონდეს და ვამბობთ: ,,შემიწყალე მე’’.
ეს სიტყვა – შემიწყალე – ყველაზე ხშირად გამოიყენება მართლმადიდებელი ეკლესიის ღმრთისმსახურებაში. ამ სიტყვის ბერძნული შესატყვისი – ,,ელეისონ’’, მომდინარეობს სიტყვა ,,ელეონიდან’’, რაც ზეთისხილის ხესა და მის ზეთს ნიშნავს. თუკი ძველსა და ახალ აღთქმას კარგად ჩავუღრმავდებით და ამ სიტყვასთან დაკავშირებულ ადგილებს მოვძებნით, აღმოვაჩენთ, რომ ის მთელ რიგ იგავებსა და მოვლენებში იხსენიება, რაც თავის მხრივ, მისი მნიშვნელობის სრულად გაგების საშუალებას გვაძლევს. ზეთისხილის ხეს პირველად დაბადების წიგნში ვხვდებით. წარღვნის შემდეგ ნოე ფრინველებს აგზავნიდა, რათა გაერკვია, გამოჩნდა თუ არა ხმელეთი. აღსანიშნავია, რომ ამ ფრინველთაგან ერთ-ერთი მტრედი იყო. შემთხვევითი არ არის ისიც, რომ სწორედ მტრედი დაბრუნდა ზეთისხილის რტოთი. სწორედ ეს რტო იყო ნოესა და მის კიდობანში მყოფთათვის იმის დასტური, რომ ღმერთმა ადამიანს ყველაფრის თავიდან დაწყების საშუალება მისცა.
მოწყალე სამარიტელის შესახებ ახალაღთქმისეულ იგავში ზეთისხილის ზეთი წარმოდგენილია როგორც ჭრილობების მაკურნებელი და ტკივილის შემამსუბუქებელი. ძველ აღთქმაში მისით სცხებდნენ მეფეებსა და მღვდლებს, ნიშნად მათზე გარდამომავალი საღმრთო მადლისა(ფს. 132:2), რითიც მათ იმის აღსრულების ძალა ეძლეოდათ, რაც ადამიანურ ძალებს აღემატება. მეფე მოწოდებულია იმისკენ, რომ თავის ხალხს ღმრთის ნების აღსრულებისკენ გაუძღვეს. ის მუდამ ხალხის ნებასა და ღმრთის ნებას შორის დგას. ასევეა მღვდელიც. ის მოწოდებულია განაცხადოს ღმრთის ნება და მეტიც, აღასრულოს მისი ნაუწყები.
ზეთი პირველ რიგში ადამიანსა და ღმერთს შორის მშვიდობაზე მეტყველებს; ასევე ქრისტეს მიერ ჩვენს კურნებაზეც, რათა გავხდეთ ისეთები, როგორებიც უნდა ვიყოთ; რადგანაც მან იცის, რომ საკუთარი ძალებით არ ძალგვიძს მისი ნების აღსრულება, უხვად გარდამოგვივლენს თავის მადლს(რომ. 5:20). ის გვაძლევს იმის აღსრულების ძალას, რაც მის გარეშე ნამდვილად არ შეგვიძლია.
ამ სიტყვის სლავური და ინგლისური მნიშვნელობები(,,помилуй”; ,,have mercy on us’’) გამოხატავენ ლმობიერებას. ეს იმას ნიშნავს, რომ ამ სიტყვით ჩვენ სიყვარულსაც ვითხოვთ.
თუკი იესუს ლოცვის სიტყვებს დავუბრუნდებით – ,,უფალო იესუ ქრისტე, შემიწყალე მე’’, დავინახავთ, რომ პირველი სიტყვები ქრისტესადმი ჩვენს სახარებისეულ რწმენას სრულად გამოხატავს, ლოცვის მეორე ნაწილი იმ ურთიერთსიყვარულის სიმდიდრეს გამოხატავს, რაც ღმერთსა და მის ქმნილებას შორის არსებობს.
იესუს ლოცვა მრავალი ქრისტიანისთვის ცნობილია როგორც ლოცვითი კანონი, როგორც ქრისტესთან საუბრის ერთ-ერთი ფორმა და ყოველწამიერი ლოცვითი კონცენტრირების საშუალება, რომელიც ნებისმიერ დროსა და ნებისმიერ გარემოებაშია ხელმისაწვდომი.
მრავალი მოღვაწე იესუს ლოცვის ფსიქო-სომატურ მეთოდებზე წერდა, როგორებიცაა: გულისცემაზე ყურადღება, ლოცვის სიტყვების სუნთქვასთან დაკავშირება და ა.შ. ,,სათნოებათმოყვარეობა’’ აღსავსეა გულისმიერი ლოცვის აღსრულების ხელშემწყობი გარეგნული მეთოდებით. უნდა ითქვას, რომ ძველი და თანამედროვე მამები ერთსულოვან დასკვნამდე მიდიან, რომ მსგავსი ფსიქო-სომატური მეთოდები გამოცდილი სულიერი მოძღვრის გარეშე არ არის რეკომენდირებული.
თუმცა, თავად ღმრთისაგან მონიჭებული ეს ლოცვა – ყველასთვის მისაწვდომია. იესუს ლოცვა უნდა იყოს რაც შეიძლება მოუკლებელი, რათა შინაგან ფერისცვალებას მივაღწიოთ. იესუს ლოცვა, ყველა სხვა ლოცვაზე მეტად მოვყავართ ქრისტეს შეგრძნების მდგომარეობაში, როდესაც გონება ყოველგვარი აზრისგან თავისუფალია და გვაქვს განცდა, რომ ღმერთი ჩვენთანაა. როდესაც იესუს ლოცვით ვლოცულობთ, ჩვენსა და ღმერთს შორის არავინ და არაფერი არ უნდა იდგეს.
იესუს ლოცვას აქვს ორი დანიშნულება: ეს არის ნებისმიერი სხვა ლოცვის მსგავსი ღმერთის თაყვანისცემა, ხოლო ასკეტური გაგებით, ის არის ფოკუსი, რომელიც შემოკრებს ადამიანის ყურადღებას და აძლევს საშუალებას, რომ ქრისტეს შეგრძნების მდგომარეობაში იმყოფებოდეს.
იესუს ლოცვა – ძალიან კეთილი თანამგზავრია. ის არის ჩვენი ნამდვილი მეგობარი, მუდამ ჩვენთან ახლოს მყოფი, სრულიად პირადული და უნიკალურიც, მიუხედავად იმისა, რომ მისი მოუკლებელი გამეორება ერთი შეხედვით ერთფეროვანია. როდესაც იესუს ლოცვა ჩვენი შინაგან ჩვევა ხდება, ის იქცევა იმ ძალად, რომელიც ჩვენს სულს აცოცხლებს და ნებისმიერ საღმრთო მოწოდებაზე პასუხის მზაობას აძლევს.
შრომითი ლოცვა
როცა სწორად ვართ მოწყობილნი, როცა ჩვენი გული აღსავსეა კრძალვით და როცა ნამეტნავისაგან გულისა იტყის პირი(ლკ. 6:45), მაშინ ლოცვა ჩვენთვის პრობლემას არ წარმოადგენს. მაგრამ თუკი ჩვენს ლოცვით ცხოვრებას მხოლოდ ჩვენი განწყობების შესაბამისად წარვმართავდით, ალბათ, დროდადრო კი ვილოცებდით გულწრფელად და გულმხურვალედ, მაგრამ ძალიან დიდი ხნის განმავლობაში დაკარგული გვექნებოდა ქრისტესთან ყოველგვარი ლოცვითი კავშირი. ძალიან დიდი საცდურია ლოცვის იმ მომენტამდე გადადება, სანამ ჩვენში ქრისტესადმი რაღაც შეგრძნებები გაცოცხლდება და სიყალბედ შერაცხვა იმ ლოცვისა, როცა არაფერს ვგრძნობთ. ყველამ გამოცდილებისეულად ვიცით, რომ ჩვენში ცხოვრობს უამრავი ისეთი შეგრძნება, რომელიც ჩვენი ცხოვრების ყოველ წამს არ ავლენს საკუთარ თავს; სნეულება ან მწუხარება ფარავს მათ ჩვენი ცნობიერებისგან. მაშინაც კი, როცა ძალიან გვიყვარს ვინმე, არის პერიოდები, როდესაც საერთოდ ვერ ვგრძნობთ ამას და არც კი ვიცით, რომ სიყვარული ცხოვრობს ჩვენში. ასე ხდება ქრისტესთან მიმართებაშიც; ასეთ წუთებში ჩვენ გრძნობებით კი არ უნდა ვიხელმძღვანელოთ, არამედ ცოდნით. უნდა გვახსოვდეს, რომ სიყვარული ცოცხალია, მიუხედავად იმისა, რომ ის არ აღავსებს ჩვენს გულს სიხარულითა და შთაგონებით. როცა წარვსდგებით ქრისტეს წინაშე, უნდა გვახსოვდეს, რომ მას მუდამ ვუყვარვართ და მუდამ ჩვენთანაა, მიუხედავად იმისა, რომ იმ წუთებში ჩვენ ამას ვერ ვგრძნობთ.
როდესაც შინაგანად გაციებულნი ვართ, გვგონია, რომ ჩვენი ლოცვა ყალბი და არაგულწრფელია და რომ მას მხოლოდ მექანიკურად აღვასრულებთ. როგორ მოციქცეთ? ხომ არ შევწყვიტოთ ლოცვა მანამ, სანამ არ გაცოცხლდება ის ჩვენში? როგორ გავიგებთ, რომ ამის დრო დადგა? ძალიან საფრთხილოა, როცა ლოცვაში დროზე ადრე სრულყოფილების მიღწევის სურვილით ვართ მოხიბლულნი. ამიტომაც, როცა ლოცვა მშრალი და უსიცოცხლოა, უკანდახევის ნაცვლად, რწმენის დიდი ნაბიჯი უნდა გადავდგათ და გავაგრძელოთ. გული გადავუშალოთ ქრისტეს და ვუთხრათ: ,,ძალა გამომელია, არ შემიძლია ნამდვილი ლოცვა; მიიღე, უფალო, ლოცვის ეს მშრალი სიტყვები და შემეწიე მე’’. რაოდენობა მაინც შევწიროთ უფალს, თუკი ჯერ არ შეგვიძლია, რომ ხარისხი მივუძღვნათ. ,,რაოდენობითი’’ ლოცვა არ ნიშნავს იმას, რომ ჩვეულებრივზე მეტი ლოცვის სიტყვა უნდა წარმოვთქვათ, არამედ ჩვეული ლოცვითი კანონის შენარჩუნებას გულისხმობს. როგორც მამები ამბობენ, სულიწმიდა მყოფობს იქ, სადაც ლოცვა აღესრულება და ასევე, პავლე მოციქულის თანახმად: ,,არავის ჴელ-ეწიფების თქუმად უფალი იესუ, გარნა სულითა წმიდითა’’(1.კორ. 12:3). როცა დრო მოვა, სულიწმიდა აღავსებს გულმოდგინებით, ერთგულებითა და მოთმინებით აღსრულებულ ლოცვას საზრისითაც და ახალი სიცოცხლის განცდითაც. როდესაც ქრისტეს წინაშე ამგვარი სიცარიელის მდგომარეობით წარვსდგებით, უნდა გამოვიყენოთ ძალისხმევა და მიუხედავად იმისა, რომ ვერაფერს ვგრძნობთ, მაინც გავაგრძელოთ ლოცვა.
სიმშრალისა და სიცარიელის პერიოდებში, როდესაც ჩვენი ლოცვა მხოლოდ იძულებითია, ჩვენი მთავარი საყრდენი – ერთგულება და გულმოდგინებაა; ეს არის ნების აქტი, როდესაც ყურადღებას არ ვაქცევთ შეგრძნებებს და ვაიძულებთ საკუთარ თავს, რათა წარვსდგეთ ქრისტეს წინაშე და ვესაუბროთ მას, მხოლოდ იმიტომ, რომ ის ჩვენი ღმერთია და ჩვენ მისი ქმნილებანი ვართ. რასაც არ უნდა ვგრძნობდეთ, ჩვენი მოცემულობა ხომ მაინც არ იცვლება: ღმერთი მაინც ჩვენი შემოქმედი და მხსნელია. ის არის ის, ვინც გვწყურია და ერთადერთი, ვისაც ჩვენი შინაგანი სიცარიელის აღვსება შეუძლია.
ზოგჯერ გვგონია, რომ არ ვართ ლოცვის ღირსნი და არც ამის უფლება გვაქვს. ესეც საცდურია. ისევე როგორც წყლის თითოეული წვეთი, ოკეანიდან იქნება ის, თუ გუბიდან, აორთქლებისას განიწმინდება, ასევე ქრისტესადმი მიმართული ნებისმიერი ლოცვაც განიწმინდება. რამდენადაც უფრო მიტოვებულად ვგრძნობთ თავს, იმდენად უფრო აუცილებელია ლოცვა. ალბათ, სწორედ ეს გამოსცადა წმინდა იოანე კრონშტადტელმა, როდესაც ლოცულობდა და იმ დროს ბოროტი ჩასჩურჩულებდა: ,,ფარისეველო, როგორ ბედავ ლოცვას, როცა შენი გონება ასეთი აზრებითაა გამოტენილი?’’ – მან უპასუხა: ,,ზუსტად იმიტომ ვლოცულობ, რომ ჩემი გონება ასეთი აზრებითაა აღსავსე’’.
იესუს ლოცვა იქნება ეს, თუ ეკლესიის ნებისმიერი ლოცვა, ადამიანები ხშირად ამბობენ: რა უფლება მაქვს ამ ლოცვის წარმოთქმის? განა შემიძლია ეს სიტყვები წარმოვთქვა, როგორც საკუთარი? როდესაც წმინდა მამათა შინაგანი ცხოვრების გამოცდილებით აღმოთქმულ ლოცვებს ვიყენებთ, თუკი გულმოდგინედ, ყურადღებით ჩავუღრმავდებით, შეგვიძლია დარწმუნებულნი ვიყოთ, რომ მათი ლოცვის სიტყვები ჩვენს საკუთრებად იქცევა, იმ შეგრძნებებით გავიმსჭვალებით, რომლებმაც ეს სიტყვები შვეს და ამ შემთხვევაში, უფალი ჩვენს ძალისხმევას გამოეხმაურება და თავისი მადლით გარდაგვქმნის. ხოლო რაც შეეხება იესუს ლოცვას, აქ რაღაც კუთხით საქმე კიდევ უფრო მარტივადაა, რადგან რამდენადაც უფრო მძიმეა ჩვენი მდგომარეობა, იმდენად მარტივია იმის გაცნობიერება, რომ ქრისტეს წინაშე მხოლოდ ,,შემიწყალეს’’ თქმა შეგვიძლია…
იმაზე ხშირად, ვიდრე საკუთარ თავთან ვაღიარებთ, ჩვენ იმის იმედად ვლოცულობთ, რომ რაღაც საიდუმლოებრივ მადლმოსილებას შევიგრძნობთ და გვაქვს იმედი, რომ ზებუნებრივ გამოცდილებას მივიღებთ. ეს შეცდომაა. ასეთივე შეცდომას ვუშვებთ მაშინაც, როცა რომელიმე ადამიანთან ურთიერთობას თავიდანვე საპასუხო გრძნობის მოლოდინით ვიწყებთ; ამ დამოკიდებულებამ შეიძლება სრულიად გაანადგუროს ურთიერთობები. როცა პასუხი საერთოდ არ არის, ან ისეთი არ არის, როგორსაც ველოდით, იმედი გვიცრუვდება და ხელს ვკრავთ მას. ამიტომაც, როცა ვლოცულობთ, უნდა გვახსოვდეს, რომ ქრისტე კი გვიშვებს თავისუფლად თავის სიახლოვეში, მაგრამ ისიც თავისუფალია ჩვენთან მიმართებაში. ეს არ ნიშნავს იმას, რომ მისი თავისუფლება ისევე ვლინდება, როგორც ჩვენი, როცა ხან თავაზიანები ვართ, ხან უხეშები და ხან მხიარულები, ისეთები, როგორც მოგვეხასიათება. ეს იმას ნიშნავს, რომ ის არ არის ვალდებული მყისვე განგვეცხადოს მხოლოდ იმის გამო, რომ ჩვენ მასთან მივედით და მისკენ ვიმზირებით. ამ თავისუფლებას ძალიან დიდი მნიშვნელობა აქვს, რადგან სწორედ ის არის ნამდვილი პიროვნული ურთიერთობის მთავარი ნიშანი.
ჩვენ მზად უნდა ვიყოთ შევწიროთ უფალს ჩვენი ლოცვა და მივიღოთ ყველაფერი, რასაც მოგვცემს. ეს არის მოღვაწეობრივი ცხოვრების მთავარი პრინციპი. ყველაფერ იმასთან ბრძოლაში, რაც ჩვენში ქრისტეს შემოსვლას უშლის ხელს, ვერც სრულად აქტიურები ვიქნებით და ვერც სრულად პასიურები. აქტიურები იმ გაგებით ვერ ვიქნებით, რომ რაც არ უნდა გავეკეთოთ, საკუთარი ძალებით ვერც ზეცაში ავძვრებით და ვერც ქრისტეს ჩამოვიყვანთ ზეციდან. ამავე დროს, ვერც პასიურად გულხელდაკრეფილნი ვისხდებით; ჭეშმარიტი ურთიერთობები საერთოდ არ იარსებებდა, უბრალოდ პასიურობით რომ შეიძლებდეს მათი დამყარება. ასკეტური შინაგანი განწყობა მდგომარეობს მეომრულ სიფხიზლეში, რომელიც ღამე იმდენად ჩუმად დგას, რამდენადაც შეუძლია, რაც შეიძლება მეტი ყურადღებითა და გაფაციცებით, რათა რაც არ უნდა ხდებოდეს ყველაფერზე სწორი და სწრაფი რეაქცია ჰქონდეს. რაღაც გაგებით ის უმოქმედოა, რადგან დგას და არაფერს აკეთებს; ხოლო მეორე მხრივ ის მოჭიმული სიმივითაა და დაძაბულად აქტიურია, რადგანაც საგუშაგოზე მდგარი, სრულიად კონცენტრირებულია. ის აყურადებს ყველაფერს და ყველაფრისთვის მზადაა.
ეს არის სწორი შინაგანი ცხოვრების ზუსტი გამოხატულება. ჩვენ საკუთარი გულის სიმყუდროვეში გაუნძრევლად და სრული კონცენტრირებით უნდა წარვსდგეთ ქრისტეს წინაშე. შეიძლება საათები ვიცადოთ, ან კიდევ უფრო მეტი, მაგრამ დადგება წამი, როცა ჩვენი დაუღლელი მეომრული ყურადღება დაჯილდოვდება და რაღაც მოხდება. კიდევ ერთხელ ხაზგასმით ვიტყვით, რომ თუკი ფხიზლად და ყურადღებით ვართ, რაც არ უნდა მოხდეს, ყველაფრისთვის მზად ვართ. ჩვენ მზად უნდა ვიყოთ მივიღოთ ქრისტესგან ყველაფერი, რასაც გამოცდილებისეულად შეგვაცნობინებს. თუკი გარკვეული ხანგრძლივობის ლოცვის შემდეგ რაღაც შინაგანი სითბო ვიგრძენით, ძალიან მარტივად შეიძლება ავყვეთ საცდურს, რომ, როცა მეორე დღეს ქრისტესთან სასაუბროდ წარვსდგებით, იგივე განცდას ველოდოთ. თუ ოდესღაც ცრემლით, სიხარულითა და გულშემუსვრილებით გვილოცია, როცა კვლავ უფალთან მივდივართ, იგივეს განცდას ველით და ხშირად სწორედ ესაა იმის მიზეზი, რომ ქრისტესთან ახალი შეხების საშუალებას ვუშვებთ ხელიდან. ეს კი იმის გამო ხდება, რომ უკვე განცდილის ხელახალი განცდისკენ მივისწარფვით.
ჩვენს გულზე ქრისტეს შეხება შეიძლება საკმაოდ სხვადასხვანაირად გამოვლინდეს: ეს შეიძლება იყოს არამიწიერი სიხარული, ან თრთოლვა, ან გულისმიერი შემუსვრილება და სხვა. უნდა გვახსოვდეს: ქრისტესთან ყველა შეხვედრა ახალია და ახალი გამოცდილების მომნიჭებელია. ეს არასდროს იქნება ისეთი, როგორიც გუშინ იყო და ამიტომაც, თუკი ინება და ხვალაც შეგვხვდა, ეს მოვლენა სრულად სხვანაირი და ახალი იქნება.
წყარო: http://Pravoslavie.ru
სტატიაში გამოყენებული ფოტო მასალა შექმნილია სპეციალურად საიტისთვის evqaristia.ge©
