წმინდა მოციქული პავლე გალატელთა მიმართ ეპისტოლეში ამბობს: „ხოლო ჩემდა ნუ იყოფინ სიქადულ, გარნა ჯუარითა უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტესითა, რომლისათჳს სოფელი ჩემდამო ჯუარ-ცუმულ არს და მე სოფლისა“(გალ.6:14). თითოეული ქრისტიანი ამასოფლისთვის ჯვარცმული უნდა იყოს, ოთხი სამსჭვალით ჯვარცმული და ლახვრით გულგანგმირული. და მაინც, რომელი ჯვარი უნდა იტვირთოს ქრისტიანმა? ჯვარი ამასოფლის უარყოფისა. ცნება „სოფელში“ არ მოვიაზრებთ მზით განათებულ და ნაირფერი ყვავილებით გამშვენებულ სამყაროს, პირიქით, მისი მეშვეობით შემოქმედის შეცნობა და განდიდებაც ხელგვეწიფება. ჩვენ ვგულისხმობთ იმ სამყაროს, რომელიც სამბორბლიანი ჯოჯოხეთური ეტლით უფსკრულისაკენ მიექანება. ეს სამი ბორბალია: ,,გულის თქუმაჲ ჴორცთაჲ და გულის თქუმაჲ თუალთაჲ და სილაღე ამის ცხორებისაჲ. და ესე არა არს მამისაგან, არამედ სოფლისაგანი არს’’(1.ინ.2:16). სწორედ ეს ყოველივე მიაქანებს სამყაროს დემონთა სამეფოსაკენ.
„გულის თქუმაჲ ჴორცთაჲ“ წარიტაცებს მათ, ვინც უწმინდურებაში ცხოვრობს და ქორწინების კავშირს არღვევს(რაც ჩვენს დროში, სამწუხაროდ, ასე ხშირია), ვინც ქალწულების აღთქმა დადო, მაგრამ დაარღვია, აი, ვინ მიჰყვება ამ საზარელი ეტლის პირველ ბორბალს.
„გულის თქუმაჲ თუალთაჲ“ მზერით აბინძურებს სულს, როდესაც ადამიანი ვნებისმიერად ტკბება სხვისი სილამაზით და ამის მხილველი, შემოქმედს კი არ განადიდებს, არამედ თვითტკბობითაა დაკავებული და არაწმინდა გულისსიტყვებითა და სურვილებით აღივსება. ყოველგვარი სანახაობა, რომელიც სულის ვნებისმიერ ნაწილზე მოქმედებს, არის „გულის თქუმაჲ თუალთაჲ“.
„სილაღე ამის ცხორებისაჲ“ ადამიანს აიძულებს, მხოლოდ საკუთარი ძალებითა და შეხედულებებით აკეთოს ყოველივე. როდესაც საყვედურობენ, ღიზიანდება და ფიქრობს: „რატომ არ მისმენენ? განა ვცდები? შეუძლებელია!“ ჩვენც ხშირად ვებღაუჭებით ამ მანკიერებას.
აი, როგორი ეტლით მოძრაობს ეს ცოდვილი და მრუში სოფელი.
როდესაც კაცი სოფლის უარყოფის გზას შეუდგება, ეს ჯოჯოხეთური ეტლი მის საწინააღმდეგოდ აღიძვრის და მის ცდუნებას, დაბრკოლებასა და შეჩერებას ცდილობს. ამასოფლის უარმყოფელი ადამიანი ერთი გზით მიდის, ეტლი კი მას გვერდს აუქცევს. თითოეული ქრისტიანი სოფლის უარყოფის ჯვარზეა გაკრული. არამხოლოდ მონაზონი ეცმის ჯვარს, არამედ – ყველა, ვინც ქრისტიანის სახელს ატარებს.
ქრისტიანი ოთხი სამსჭვალითაა ჯვარცმული:
პირველი თავის უარყოფაა. ქრისტიანის მარჯვენა ხელს სწორედ თვითუარყოფის ლურსმანი მსჭვალავს. სიმბოლურია ჩვენი მარჯვენაც, რადგანაც სწორედ ის არის სახე მოქმედი საწყისისა, რომელსაც თვითუარყოფის სამსჭვალი მიალურსმნებს ჯვარზე.
და მაინც, რას გულისხმობს თვითუარყოფა? არ განრისხდე, როდესაც გაძაგებენ, არ გიხაროდეს, როდესაც ხოტბას გასხამენ, თითქოს არც საუბრობდნენ შენზე.
მეორე მოთმინებაა, მისით მიელურსმნება ჯვარს ჩვენი მარცხენა, რომელიც ბოროტ საწყისს განასახიერებს.
მესამე, ლოცვითი მღვიძარება, მარჯვენა ფეხის სამსჭვალია. „მოუკლებლად ილოცევდით“(1 თეს. 5:17), ამბობს მოციქული. სხეულს რომც ეძინოს და ისვენებდეს, ჩვენი სული მუდამჟამ უნდა მღვიძარებდეს და ლოცვისმიერ ესწრაფოდეს ქრისტეს.
მეოთხე, სამსჭვალი მარცხენა ფეხისა, არის შრომა ლოცვაში. ბევრს უსაფუძვლოდ მიაჩნია, რომ ლოცვა მარტივი საქმეა და ოდენ სიხარული მოაქვს. არა! ლოცვა, უპირველესად, ღვაწლია. წმინდა მამები გვასწავლიან, რომ როდესაც ადამიანი დაუბრკოლებლად, სიხარულით ლოცულობს, ეს მადლის მოქმედებაა. როდესაც სურვილი არ გვაქვს, დავიღალეთ, ძილი გვერევა და მაინც ვლოცულობთ, აი, სწორედ მაშინაა ქრისტესთვის ძვირფასი ჩვენი ლოცვა და მასთან საუბრის მცდელობა, რადგან მისთვის ვირჯებით და ვიტანჯებით. უფალი ხედავს ჩვენს შრომას და ახარებს ძალისხმევა, რომელსაც მისთვის თავს ვიდებთ.
ბევრი ულოცველობას განწყობის უქონლობით ამართლებს. ამას მხოლოდ ქრისტიანული თვალსაზრისით უსწავლელი ადამიანი თუ იტყვის. როდესაც განწყობა არ გვაქვს, სწორედ მაშინ უნდა ვილოცოთ, სწორედ მაშინ უნდა იყოს ჩვენი ფეხები ჯვარზე მიმსჭვალულივით. ჯვარცმულს არ შესწევს მოძრაობის ძალა, დაე, ჩვენც ჯვარცმულნი ვიყოთ და დავიხარჯოთ ლოცვით ღვაწლში.
ქრისტიანს თავს ეკლის გვირგვინი ადგას. ეს ეკლები განასახიერებს ჩვენს გულისსიტყვებს, რომლებიც განუწყვეტლივ და უმოწყალოდ გვტანჯავს. არათუ ლოცვის ღვაწლისას, თვით ცხოველსმყოფელი ბარძიმის წინაშე დგომისას, გულისსიტყვები ურცხვად მოდიან და სულს გვიფორიაქებენ. ზოგჯერ კი, იმდენად შემაძრწუნებელი არიან, გვაშინებენ კიდევაც. მტანჯველია ეს ყოველივე, მაგრამ ჩვენ ნუ შევეპუებით!
ქრისტიანის გულისგანმგმირავი ლახვარი სიყვარულია. ვის გულშიც ჰგიებს სიყვარული, ის მარად ხედავს უტკბეს ქრისტეს; ამ სიყვარულის მფლობელი გული მოუკლებლად ღაღადებს: „უფალო იესუ ქრისტე, შემიწყალე მე“. ასეთ ადამიანს აღარ სცალია ამასოფლიურზე დარდისათვის, მისი გონება მუდამ ქრისტეთია დაკავებული. მას აღარ აქვს დრო სხვათა განსაკითხად, რადგან მხოლოდ თავს განიკითხავს, საყვარელი უფალი რომ არ დაამწუხროს.
წმინდა ეგნატე ღმერთშემოსილს ქრისტეს იმგვარი სიყვარული ჰქონდა, რომ აღტაცებული მიმართავდა: „ჰოი, სიყვარულო ჩემო…“
ვევედრები უფალს, რათა არცერთი თქვენგანი არ ავიდეს ამასოფლის ეტლზე და არ გამოიცადოს მისი მწველი მანქანებით, ჩვენი მაცხოვრის წყლულების ტარების ღირსი რომ შევიქნეთ. უფალო, იესუ ქრისტე, გევედრებით, გაგვხადე ღირსი შენთან ერთად ჯვარცმისა და დაფვლისა, რათა აღვდგეთ მარადიულ სიცოცხლეში!
ჩვენი სული შესაძლოა, მოკვდეს და მატლთა საზრდოდ იქცეს. ეს მატლები კი ჩვენივე ვნებები და ცოდვებია, რომლებიც უსასრულოდ ბევრი არიან, რამეთუ ჩვენ მრავალგვარად ვცოდავთ: სიტყვით, საქმით და აზრით. წმინდა მამები რვა მთავარ ცოდვას გამოყოფენ, სხვა დანარჩენი კი მხოლოდ ამ გველთა ენები და შხამიანი კბილებია.
პირველი მთავარი ცოდვა ნაყროვანებაა და მასში შედის ყოველგვარი გადამეტება სმა-ჭამისას. ამ გველის ნაშიერნი ხშირად შეუმჩნეველი არიან, მათ შორისაა ყოველგვარი თვითტკბობა და ჭარბი ზრუნვა ხრწნად ხორცზე, უმთავრესად კი, საკუთარი თავისა და კომფორტის უსაზომო სიყვარული.
მეორე გველი სიძვაა. როგორც მოციქული პავლე ამბობს, მის კბილებზე საუბარი სამარცხვინოა, თუმცა რადგანაც მწყემსობის ვალდებულება მაკისრია, გეტყვით, რომ მისი ერთ-ერთი საზარელი კბილია მრუშობა, რომელიც ქორწინების წმინდა კავშირს არღვევს. როდესაც ერთ-ერთი მეუღლე მეორეს ღალატობს, იცოდეთ, ეს სწორედ სიძვის ,,კბილის“ მოქმედებაა. ამ გველის კბილებია ის არაბუნებრივი მანკიერებანიც, რომლთა შესახებ ნამდვილად ვერ ვისაუბრებ. პავლე მოციქული ასე მიმართავს მათ, ვინც ამ ცოდვის ხელმწიფების ქვეშ იმყოფებიან: „არა უწყითა, რამეთუ ჴორცნი ეგე თქუენნი ტაძარნი თქუენ შორის სულისა წმიდისანი არიან, რომელ-ეგე გაქუს ღმრთისაგან, და არა ხართ თჳსთა თავთანი?“(1.კორ. 6:19). ამ გველს კიდევ უფრო პატარა და შეუმჩნეველი კბილებიც აქვს: ,,ხოლო მე გეტყჳ თქუენ, რამეთუ ყოველი რომელი ხედვიდეს დედაკაცსა გულის-თქუმად მას, მუნვე იმრუშა მის თანა გულსა შინა თჳსსა’’(მთ. 5:28). აი, ასე მკაცრად განსჯის ქრისტე სულის სიწმინდეს, და ჩვენც დარწმუნებით შეგვიძლია ვთქვათ, რომ ამ გველის წიწილებთან ბრძოლა ურთულესია. ღვაწლში შეწევნისათვის კი უნდა მოვუხმოთ ჩვენს ყოვლადწმიდა ქალწულს, უპატიოსნეს ქერუბიმთასა და აღმატებით უზესთაესს სერაფიმთასა.
მესამე გველი ვერცხლისმოყვარეობაა, იგივე მომხვეჭელობის ვნება და ქონების სიყვარული. მისით შეპყრობილს გულში ქრისტესთვის ადგილი აღარ რჩება. ის ვეღარ ფიქრობს სულის ხსნაზე, რადგან მუდამ შფოთსა და დარდს მისცემია, როგორმე ხელიდან რომ არ გაუშვას ამასოფლის საფასე. ამ გველს ერთი ძალიან ბასრი კბილი აქვს, რომელიც ხშირად გვგესლავს: მრავალმზრუნველობა. ამ დროს კაცი მარად მწუხარეა და თავს ყოველწამიერად ეკითხება: ნეტავ, რას მოვიმოქმედებ მომავალ წელს? რა მომელის? როგორ ვიცხოვრებ? როგორი სიბერე მექნება? ასეთი ადამიანი ვერ საზრობს, რომ ღმერთმა ხვეწნა-მუდარის გარეშეც იცის, თუ რა გვჭირდება.
ამ უკანასკნელთან მჭიდრო კავშირშია მეოთხე გველი მრისხანებისა. ამ გველის მრავალ კბილთაგან პირველი გაშმაგებაა. როდესაც კვერს არ გვიკრავენ, ვბრაზდებით, ვყვირით, ვილანძღებით, და თუ გასაქანი მიეცა ჩვენს მრისხანებას, საშინელ სიტყვებს წარმოგვათქმევინებს. გვავიწყდება, რომ ყოველი სიტყვისთვის პასუხს ვაგებთ ქრისტეს წინაშე. კიდევ უარესია, როდესაც, არამხოლოდ ვლანძღავთ, არამედ სიტყვით ან მზერით ვკლავთ ჩვენს ძმას. დიახ, მეგობრებო, მზერასაც ძალუძს, მოკლას ადამიანი! უმძიმს ნაგესლის ატანა ჩვენს სულს, წყვდიადი და სიცივე ისადგურებს ჩვენში, სიხარული გვტოვებს და სრულად განვიძარცვებით.
მეხუთე გველი მწუხარებაა, იგივე სევდა. არსებობს ქრისტესმიერი, სასიკეთო მწუხარებაც, რომელიც გვაიძულებს ჩვენი ცოდვები ვიგლოვოთ, ხოლო სასიკვდილო და წარმწყმედია მწუხარება ამასოფლის სიკეთეების გამო. ამ გველის ბასრი კბილებია წუწუნი და სევდა. როცა მოვთქვამთ, რომ ყველა არხეინად ცხოვრობს ჩვენ გარდა, სწორედ ეს არის წუწუნი და მწუხარება. ამ სევდას ხელეწიფება სასოწარკვეთილებამდე მიგვიყვანოს, ღმრთის წყალობასა და მის ძალაშიც კი დაგვაეჭვოს. სასოწარკვეთილება იუდა ისკარიოტელისეული ცოდვაა.
მეექვსე გველი მოწყინებაა, რომელსაც სულის დადამბლავება ეწოდება. დამბლადაცემული ადამიანის სხეულის ასოები მოქმედების უნარს კარგავს. და ამ დროს თითქმის ქრება მასში სიცოცხლე. იგივე ემართება სულსაც: სასიცოცხლო ძალები იწრიტება, არ გამოდის ლოცვა, ღვწა და გარჯა არ გვსურს, თითქოს სული ძილქუშს მისცემია.
მრავალკბილა, მრავალშვილიანი და ძლევამოსილი მეშვიდე გველია პატივმოყვარეობა, ამაო და წარმავალი. არ არსებობს დედამიწაზე ადამიანი, რომელიც საკუთარ თავზე იტყოდა, პატივმოყვარე არ ვარ, რადგან ვიცი, ყველაზე უარესი ვარო. პატივმოყვარე ამაყობს გონებით, ნიჭით, სილამაზით, სიმდიდრით, ცოდნით და ყოველივეთი, რაც კი გააჩნია. შემაძრწუნებელია, რომ ამ სენისგან უდიდესი მოღვაწენიც კი იტანჯებოდნენ, ეს იმიტომ, რომ ღვაწლიც აღძრავს თავმოწონებას. შეიძლება, ლოცვისას გაიფიქროს, ხალხი ხედავს, როგორი მლოცველიც ვარო და აი, უკვე დაიგესლა ამ გველისაგან. კვლავ გავიმეორებ, დიდებული მოღვაწენიც არ იყვნენ თავისუფალი ამ გულისსიტყვათაგან. როდესაც წმინდა სერაფიმემ იღუმენის ხარისხის მიღებაზე უარი თქვა და კელიაში განმარტოვდა, იგრძნო, თუ როგორ ღვივდებოდა მასში პატივმოყვარეობის გულისსიტყვა. სიმდაბლით აღსავსე ამ დიდებულმა ბერმა გულისსიტყვის გამო დასაჯა საკუთარი თავი და ათასი დღე და ღამე განსაკუთრებით მკაცრ ღვაწლში გაატარა. პატივმოყვარეს ავიწყდება, რომ რაც გააჩნია, არათუ მისი, არამედ შემოქმედისაა. იგი ხშირად ქედმაღლობს და გაგულისებული ხვდება წინააღმდეგობას. გაფრთხილდით, რადგან ფათერაკებით სავსე გზაზე დადიხართ!
მერვე გველი, სიამაყე, მშობელია უამრავი ცოდვისა, მათ შორის კი, უსაზარლესია უღმერთობა, რომელსაც მოაქვს კვდომა სულისა.
ამ მანკიერებათა პარალელურად, ჩვენს სულში ხარობს ზეციური ყვავილები, რომლებიც შიშის ზარს სცემს ზემოთ ჩამოთვლილთ. პირველ გველს, ნაყროვანებას, ეშინია თავშეკავების ყვავილის. სიძვას სძულს სიწმინდე და უბიწოება. ვერცხლისმოყვარეობას აძრწუნებს გულმოწყალება. მრისხანებას ამარცხებს სიმშვიდე. მწუხარებას – გამოუთქმელი, არამიწიერი, სულიწმიდისეული სიხარული. მოწყინებას – მოთმინების ყვავილები. პატივმოყვარეობას ეჯავრება ზეციური სილამაზის მქონე სიმდაბლე. რაც შეეხება ბოლო ზეციურ ყვავილს, რომლის უმცირესი ნექტარიც კი საზარელი შხამის მსგავსად კლავს სიამაყეს თავისი წიწილებითურთ, არის საკვირველი ქრისტეს სიყვარული, რომელიც გამოუთქმელი, უმშვენიერესი ყვავილია ჩვენი სულისა და ვის გულშიც დაიყვავილებს, მარადიულ სიხარულს მოიხვეჭს. მის მოსაპოვებლად მოღვაწენი გულმოდგინედ შრომობენ და ყოველგვარ ამსოფლიურ სიკეთეს განეშორებიან. ქრისტეს სიყვარულისთვის სისხლსაც არ იშურებდნენ წმინდა მოწამენი. ვისაც ძალა შესწევს, გაიგოს, თუ რა მშვენიერია ეს ყვავილი, აღარაფერს დაინანებს მის მოსახვეჭად, მათ შორის, არც – სულს.
ერთი მოღვაწე ოცდაათი წლის განმავლობაში მოუხმობდა ქრისტეს შემდეგი სიტყვებით: „მომეცი წვეთი შენი სიყვარულისა, უფალო!“; სამი ათეული წლის შემდეგ უფალმა შეისმინა მისი ლოცვა და როდესაც მძიმედ დასნეულდა, ამ უსაშინლესი განსაცდელის ჟამს, მის გულს ეპკურა ზეციური ყვავილის უწმინდესი წვეთი, რომელმაც იმგვარი არამიწიერი ნეტარებით აუვსო სული, რომ მის ბაგეებს აუტანელ ტკივილთა კურთხევა აღმოხდა.
უფალო, ჩვენც გევედრებით, ჩვენს სულებსაც აპკურე შენი სიყვარულის წვეთი და აღანთე მასში საღმრთო ცეცხლი!
თითოეული ჩვენგანის სულში ჰგიებს ციხე-სიმაგრე, რომელიც საღმრთო მადლითაა ნაკურთხი. ეს სიმაგრე მტერთაგან იცავს ჩვენს შინაგან სამყაროს. მას ოთხი საყრდენი აქვს: პირველს, რომელიც უშუალოდ გარესამყაროს ემეზობლება, უდიდესსა და უმნიშვენლოვანესს, ეწოდება სიმდაბლე. მეორე საყრდენია თავის ყვედრება და დამუნათებაა. თუკი პირველი გვასწავლის, რომ თავი არ ავიმაღლოთ, მეორე შეგვაგონებს, მუდამჟამ გვახსოვდეს, რომ ყოველთვის, ყველგან, ყველას წინაშე თავად ვართ დამნაშავენი. მესამე ღმრთის შიშია. ვისშიაც ეს კედელია აღმართული, ის აუცილებლად გაექცევა ცოდვას, რათა უფალი არ დაამწუხროს. მეოთხე საყრდენი ქრისტეს ხსოვნაა, რომელიც მარად გვახსენებს, რომ შიშველნი ვართ ღვთის წინაშე, რადგან ქრისტე არამხოლოდ ჩვენს საქმეებს, არამედ აზრებსა და გულისსიტყვებსაც ხედავს.
გარდა საყრდენი კედლებისა, ამ საღმრთო ციხე-სიმაგრეს ოთხი გუშაგიც ჰყავს. მათ შორის, პირველი ყურადდღებაა. ის სტუმართ მეთვალყურეობს და ციხე-სიმაგრეში მხოლოდ მათ უშვებს, ვისაც სათნოებათა ,,ბილეთი’’ აქვს, სხვებს კი მის მიღმა ტოვებს. მეორე კედლის გუშაგია სინანული, მას ევალება გაწმინდოს ციხის ალაგნი, თუკი მტრებმა მაინც მოახერხეს შემოჭრა. მესამე გუშაგი, მოშურნეობა, გულმოდგინედ ებრძვის შემოჭრილ მტერს. მეოთხე კი მუსრავს მათ, ვინც პირველ სამ გუშაგს დაუსხლტა, მისი სახელია იესუს ლოცვა.
აი, ასე მტკიცდება ჩვენი შინაგანი ,,ციხე-სიმაგრე’’, მასში კი მტრები ვეღარ შეაღწევენ. დაე, თითოეულმა ჩვენგანმა თავს ჰკითხოს: საკმარისად მყარია საყრდენი კედლები? ხომ არ არის დაზიანებული? ადგილზე არიან გუშაგნი? თუ ასეა, შეგვიძლია, მშვიდად ვიყოთ. ჩვენი სული თავად ქრისტეს საცხოვრებლად იქცევა და ემსგავსება კლდეზე დაშენებულ სახლს, რომელსაც ვერც ქარიშხალი და ვერც ამასოფლის აზვირთებული ტალღები ვერ დასცემენ.
ახლა კი, მსურს, გაჩუქოთ ძვირფასი გულსაკიდი, რომელსაც შვიდი ოქროს ბეჭედი ამკობს. უმჯობესია, თუ მას გულისგულში შეინახავთ. აი, ისინი და კარგად დაიმახსოვრეთ!
პირველი – ქრისტეს ხსოვნა. ვინც მას ფლობს, ის მოუკლებლად ეძებს ქრისტეს, ჭვრეტს მას და გრძნობს მის მყოფობას.
მეორე – ღმრთის შიში. ვისაც ღმერთი მარად ახსოვს, მის საწინააღმდეგოს არაფერს ჩაიდენს, რადგან შიშობს, არ დაამწუხროს უფალი, რომელსაც მუდამ ჭვრეტს.
თუ ვფლობთ ღმრთის შიშს, ვფლობთ სინანულსაც, რადგანაც ღმრთის შიში გვიჩვენებს ყველა შეცდომას.
სინანულისაგან განუყოფელია მღვიძარება, საკუთარი თავის ყურადღებით გამოკვლევა.
ვინც გულწრფელად ნანობს ცოდვებს, ის მუდამ ფლობს თავს და განეშორება ყოველივეს, რამაც შეიძლება ქრისტე დაანაღვლიანოს.
მეხუთე ბეჭედი ყველაზე ძვირფასია და ბრილიანტებითაა გამშვენებული, ეს არის სიმდაბლე. ვისაც პირველი ოთხი აქვს, ის მეხუთესაც ფლობს, მდაბალი ადამიანი ქედმაღლურად არასდროს შეხედავს სხვას, ის არ ამაყობს. მხოლოდ ცოდვებზე ფიქრითაა დაკავებული და ყურადღებით აკონტროლებს საკუთარ თავსა და ქმედებას.
ვისაც ახსოვს უფალი, აქვს საღვთო შიში და ფლობს საკუთარ თავს, ის მოიხვეჭს სიმდაბლეს და მასთან ერთად, სინდისის სიმშვიდესა და სულის განსვენებასაც – ეს არის მეექვსე ბეჭედი.
მეშვიდეს, ალბათ, თქვენც ხვდებით: ვის სულშიც სიმშვიდე და ნათელია, არასდროს განურისხდება და დაამცრობს სხვას, რადგან მას აქვს მოყვასის სიყვარული. გავიმეორებ კიდევ ერთხელ: ქრისტეს ხსოვნა, ღმრთის შიში, სინანული, მღვიძარება, სიმდაბლე, სინდისის სიმშვიდე და მოყვასის სიყვარული. აიღეთ ეს საჩუქარი, გაუფრთხილდით და თქვენი სულის სამფლობელოში სათუთად შეინახეთ.
წყარო: azbyka.ru
სტატიაში გამოყენებული ფოტო მასალა შექმნილია სპეციალურად საიტისთვის evqaristia.ge©
