გლოვა ადამიანის თანამდევი ფიქრია, თავისი მხურვალებით გამუდმებით გულს რომ წვავს და ლმობიერებით ცოდვათა აღიარებისკენ უბიძგებს.
ჩვენი უფალი ყოველივეს სამართლიანად სჯის. ცრემლებსაც მათი ბუნებისა და ძალის მიხედვით განიკითხავს. მინახავს ცრემლის წვეთები, ისეთივე ტკივილით რომ დაღვრილა, როგორც სისხლი. ასევე მინახავს უშრომლად წყაროსავით დადენილი ცრემლები. მე კი მოღვაწეებს არა ცრემლთა სიუხვის, არამედ შრომისა და ტკივილის შესაბამისად ვნატრიდი. ვფიქრობ, ღმერთსაც ისინი უფრო მოსწონს, რომლებიც შრომითა და ტკივილით ცოტას ტირიან, ვიდრე ისინი, რომლებიც გაურჯელად ბევრ ცრემლს ანთხევენ.
ხშირად საღმრთო გლოვას თან სდევს დიდებისმოყვარეობის უმადლო ვნება. თუ გლოვის დროს ვნებები გვძლევს, უნდა დავასკვნათ, რომ მაშინ დიდებისმოყვარეობის ვნებაა ჩვენში.
რაჟამს მგლოვიარეებს მრისხანებასა და ამპარტავნებას შევამჩნევთ, მათი ცრემლი და გლოვა სიცრუედ უნდა შევრაცხოთ. აბა, რა საერთო აქვს სინათლეს სიბნელესთან?!
არასწორი და ცრუ გლოვა შობს სიამაყეს, ხოლო ჭეშმარიტი გლოვა – ღმრთისმიერ ნუგეშს.
რამდენადაც ცეცხლი წვავს და ანადგურებს ფიჩხს, იმდენად წმინდა ცრემლები უჩინარჰყოფს ყოველგვარ სულიერ შხამსა და ვნებას.
მამები ამბობენ, რომ ჭეშმარიტი ცრემლები ძნელად მოსაპოვებელია, განსაკუთრებით, ახალბედებისთვის, რადგან მრავალია და სხვადასხვაგვარი მათი მიზეზი. ცრემლებს იწვევს: ადამიანის ბუნება, ღმერთი, განსაცდელი, მტრის მიერ მოვლენილი თუ ღვთის სათნო მწუხარება, პატივმოყვარეობა, სიძვა, სიყვარული, სიკვდილზე ფიქრი და სხვა მრავალი. როცა ყოველივე ამას გამოვიძიებთ, წმინდა და არამზაკვრულ ცრემლებს მოვიპოვებთ, რომელთაც სიკვდილის ხსენება შობს. მათში არც სიცრუე იქნება და არც პატივმოყვარეობა, არამედ ეს ცრემლები იქნება ჩვენი განმწმენდელი, ღვთიური სიყვარულის ამაღორძინებელი, ცოდვათა აღმხოცველი და უვნებობის მომნიჭებელი.
ამ საწუთროში ვინც ღმრთის ნებისაებრ მუდმივ გლოვაშია, ყოველდღე სულიერად დღესასწაულობს; ვინც ყოველთვის ხორციელ ზეიმშია, მას სამარადისო გლოვა ელოდება.
ვინც თავისი ცრემლებით ამაყობს და იმათ განიკითხავს, რომლებიც არ ტირიან, იმ კაცს ჰგავს, მეფემ რომ მისცა მახვილი მტრის მოსაკლავად, მან კი მტერთან ბრძოლა მიატოვა, იარაღი გულში ჩაიცა და თავი მოიკლა.
საყვარელნო, ღმერთს არ სჭირდება გულისტკივილით ადამიანის გლოვა და ტირილი. ღმერთს უფრო ის სწადია, რომ ადამიანის სული მისდამი სიყვარულით ხარობდეს.
საყვარელო, მოსპე შენში ცოდვა, და ტირილი აღარ დაგჭირდება. მკურნალობა არ სჭირდება იმას, ვინც ავად არ არის.
მცნების დარღვევამდე ადამს არ უტირია, ისევე, როგორც მართლები არ იტირებენ აღდგომის შემდგომ, როცა ცოდვა სრულიად აღიგვება, რადგან “იქ არ იქნება სალმობა, მწუხარება და სულთქმა” (შდრ. ისაია 35. 10).
ლმობიერების ბუნებაზე როცა დავფიქრებულვარ, გამკვირვებია, თუ რატომ ეწოდება მას გლოვა და მწუხარება, როცა სულს სიხარულითა და მხიარულებით განაზავებს და გოლეული თაფლივით ტკბილია. რას ვსწავლობთ აქედან? – იმას, რომ ჭეშმარიტად ღვთის ნიჭია სანატრელი ლმობიერება.
გლოვა ბევრისთვის გამხდარა უვნებობის წინამორბედი, როცა ვნებათა საგანი მოუსპიათ და სული განუწმენდიათ.
გლოვაში გამოცდილმა ერთმა მოღვაწემ მითხრა: “როცა პატივმოყვარეობის, მრისხანების ან მუცლის ამოვსების სურვილის დაკმაყოფილებას დავაპირებდი, გლოვაზე ფიქრი შინაგანად მამხელდა და მეუბნებოდა: “არ გააკეთო, თორემ შენგან გავიქცევი!” მე კი ვპასუხობდი: “ჰოი, მეგობარო, არ გეურჩები, ვიდრე ჩვენს უფალთან – იესო ქრისტესთან არ მიმიყვან!”
გლოვის უფსკრულში მოიპოვება ნუგეში, ხოლო გულის სიწმინდე საღმრთო ბრწყინვალებას იძენს. ბრწყინვალება ენით გამოუთქმელი ძალაა, რომელიც იდუმალი გზით შეიცნობა და უხილავად იხილვება.
განდევნე ძაღლი, გლოვის დროს შენთან რომ მოდის და ღმერთს უმოწყალოსა და შეუბრალებელს უწოდებს, რათა სასოწარკვეთილებაში ჩაგაგდოს. თუ დააკვირდები, შეამჩნევ, რომ ცოდვის ჩადენამდე ის ღმერთს მოწყალესა და მიმტევებელს უწოდებდა.
საყვარელნო, სიკვდილის ჟამს იმის გამო კი არ მოგვთხოვენ პასუხს, თუ რატომ არ ჩავდიოდით სასწაულებს, არ ვღმრთისმეტყველებდით ან ვერ ვხედავდით უხილავს, არამედ ღვთის წინაშე იმაზე ვაგებთ პასუხს, თუ რატომ არ ვგლოვობდით ყოველთვის. ამიტომ, ძმებო, ყოველთვის უნდა ვტიროდეთ და ვგლოვობდეთ ჩვენს ცხოვრებას, ყოველთვის ღმრთისკენ უნდა ვილტვოდეთ, რომლისა არს დიდება აწ და მარადის და უკუნითი უკუნისამდე, ამინ.
წიგნიდან: “კლემაქსი ანუ კიბე”
