ადამიანის ვიწრო სულში და კიდევ უფრო ვიწრო სხეულში, უსასრულო, მარადიული სიცოცხლის დატევნა ძალიან რთულია. ოთხ კედელში გამოკეტილი ადამიანები ეჭვის თვალით უყურებენ ყოველგვარ მიღმიერს. დროისა და სივრცის ტყვეებს იმის წარმოდგენაც არ უნდათ, რომ რაღაც ზედროულმა, მიღმიერმა და მარადიულმა მათი ნაჭუჭი გაარღვიოს და კომფორტი დაუღრვიოს. ისინი ამას თავდასხმად მიიჩნევენ და თავადაც ბრძოლით პასუხობენ. ვერ იტანენ ამ ცხოვრებაში მარადისობის გამოვლინებებს და რთულად ეგუებიან მათ. ხშირად ამ ყველაფერს აღიქვამენ, როგორც ძალადობასა და უპატიებელ უპატივცემულობას.
ზოგჯერ სასტიკი ჯანყიც აქვს ხოლმე მარადისობის მიმართ, რადგან მასთან მიმართებაში ის ძალიან პატარა ჩანს და ნამცეცად აღიქვამს საკუთარ თავს. მრავალგზის ილაშქრებს მის წინააღმდეგ და ველურ სიძულვილამდეც კი მიდის ხოლმე, რადგან მარადისობას ზედმეტად ადამიანური და მიწიერი თვალით უყურებს. სხეულით მატერიას შეზრდილი, დროისა და სივრცის ტვირთით დამძიმებული და მარადისობისადმი სულით გაუცხოვებული ადამიანისთვის რთული და მძიმეა მიღმიერზე ფიქრი. დროსა და მარიდისობას შორის გადებული უფსკრული მისთვის სრულიად გადაულახავია. მას არ ჰყოფნის ძალა და შემართება. სიკვდილით გარშემორტყმული ირონიულად უმზერს მათ, ვინც ამბობს, რომ ადამიანი მარადიული და უკვდავი არსებააო. რითია უკვდავი? მოკვდავი სხეულით? რითია მარადიული? განა თავისი უძლური სულით?
იმისათვის, რომ ადამიანი უკვდავი იყოს, ის საკუთარ თავში უნდა გრძნობდეს უკვდავებას; იმისათვის რომ მარადიული იყოს, ის საკუთარ თავს უნდა შეიცნობდეს, როგორც მარადიულ არსებას. ამის გარეშე უკვდავებაც და მარადისობაც მხოლოდ გარედან თავს მოხვეული ცნებებია. თუკი ადამიანს ოდესმე ჰქონია ამ უკვდავებისა და მარადიულობის შეგრძნება, ეს იმდენად ადრე იყო, რომ ეს განცდები სიკვდილის შხამით ატროფირდა. ამ ყველაფერზე ადამიანის არსების საიდუმლოებრივი სტრუქტურა მოწმობს. მთელი ჩვენი ტანჯვა ერთ ამოცანამდე დაიყვანება: თუ როგორ გავაცოცხლოთ ჩვენი ატროფირებული შეგრძნება? როგორ აღვადგინოთ ჩვენი ატროფირებული ცნობიერება? ამ ყველაფრის მიღწევა ადამიანს საკუთარი ძალებით არ შეუძლია. ეს მხოლოდ სამყაროს შემოქმედ ღმერთს ძალუძს. ღმერთს, რომელმაც საკუთარი თავში ადამიანური ბუნება შეიერთა: ადამიანური შეგრძნება და ადამიანური ცნობიერება მიიღო. ეს ქრისტემ აღასრულა, როდესაც ადამიანად მოვიდა და ღმერთკაცი გახდა. მხოლოდ მასში შეიგრძნობს ადამიანი უკვდავებას და მარადიულობას. სწორედ ღმერთკაცმა გადალახა თავისი პიროვნებით დროსა და მარადისობას შორის არსებული უფსკრული და მათ შორის კავშირი აღადგინა. აქედან გამომდინარე, მხოლოდ ის ადამიანი შეიგრძნობს საკუთარ თავში უკვდავებასა და მარადიულ სიცოცხლეს, ვინც ორგანულ კავშირშია ღმერთკაც ქრისტეს პიროვნებასთან, მის სხეულთან, ანუ ეკლესიასთან. ამიტომაც, მთელი კაცობრიობისთვის, მხოლოდ ქრისტეა მარადიული სიცოცხლისკენ მიმავალი გზა და ის ხიდი, რომელიც დროსა და მარადისობის შორის უფსკრულზეა გადებული. მართლმადიდებელ ეკლესიაში, დროიდან მარადისობაში მიმავალი გზის ერთადერთი გზამკვლევი ღმერთკაც ქრისტეს პიროვნებაა. ის არის ერთადერთი გზა სიკვდილის განცდიდან უკვდავების განცდამდე და ხრწნილებიდან უხრწნელებამდე.
ღმერთკაც ქრისტეს მარადიულად ცოცხალი პიროვნებაა სწორედ ეკლესიის არსი. ეკლესია პიროვნებაა და თანაც ღმერთკაცობრივი პიროვნება, სული და სხეული. ეკლესიის არსი, მისი სიციცხლე, მიზანი, სული, სწავლება და გზები – ღმეთკაც იესუ ქრისტეს პიროვნებაშია. აქედან გამომდინარე, ეკლესიის მისია იმაში მდგომარეობს, რომ მისი წევრები ქრისტეს ორგანულად და პიროვნულად დაუკავშიროს, რათა ადამიანის თვითშეგრძნება იქცეს ქრისტეს შეგრძნებად და მისი ცნობიერება – ქრისტეს ცნობიერებად, რათა მათი ცხოვრება ქრისტეში სიცოცხლედ იქცეს, რათა მათი პიროვნება იყოს პიროვნება ქრისტეში და რათა ისინი კი აღარ ცოცხლობდნენ, არამედ მათში ცოცხლობდეს იესუ ქრისტე(გალ. 2:20). ეკლესიის მისია მისი წევრების უკვდავებისა და მარადისობისთვის აღზრდა და საღმრთო ბუნებასთან მათი თანაზიარებაა(2.პეტ.1:4). ეკლესიის მისია კიდევ იმაში მდგომარეობს, რომ მის თითოეულ წევრში იმის რწმენა აღზარდოს, რომ უკვდავება და მარადიულობა ადამიანის პიროვნების ნორმალური მდგომარეობაა, რომ ადამიანი მწირი და მოგზაურია მოკვდავებასა და უკვდავებას შორის.
ეკლესია ღმერთკაცობრივი მარადისობაა, რომელიც დროისა და სივრცის საზღვრებში არსებობს. ის არსებობს ამ სოფლად, მაგრამ არა არის ამ სოფლისაგანი(ინ.18:36). ეკლესია – საყოველთაო, კრებსითი, ღმერთკაცობრივი და მარადიულია და ამიტომაც, მისი ნაციონალურ ინსტიტუტად ქცევა და წარმავალი ეროვნული მიზნებისთვის გამოყენება მიუტევებელი მკრეხელობაა. მისი მიზანი ზენაციონალურია, საყოველთაო და ზოგადსაკაცობრიოა. მისი მისია ქრისტესთან ყველა ადამიანის შეერთებაა მიუხედავად ეროვნებისა, რასისა და სოციალური კლასისა. ,, არა არს ჰურიაება, არცა წარმართება; არა არს მონება, არც აზნაურება; არა არს რჩევა მამაკაცისა, არცა დედაკაცისა, რამეთუ თქუენ ყოველნი ერთ ხართ ქრისტე იესუჲს მიერ’’(გალ.3:28); ,, სადა-იგი არა არს წარმართ და ჰურია, წინადაცუეთილება და წინადაუცუეთილება, ბარბაროზ, სკჳთელ, მონება, აზნაურება, არამედ ყოვლად ყოველსა შინა ქრისტე’’(კოლ.3:11).
ეკლესიაში ადამიანის ქრისტესთან ღმერთკაცობრივი ერთობა წმინდა საიდუმლოებებითა და ღმერთკაცობრივი ღვაწლით აღესრულება. ევქარისტიის წმინდა საიდუმლოება ის გზაა, რომლითაც ქრისტე ორგანულად უკავშირდება ადამიანს. ხოლო ცოცხალი რწმენით, მოუკლებელი ლოცვით, ასკეზით, სიყვარულით, სიმშვიდითა და გულმოწყალებით ადამიანი საკუთარ თავს განამტკიცებს ამ სხეულში და განიცდის ცოცხალ ქრისტესთან და მისი სხეულის წევრებთან პიროვნულ ერთობას.
ეკლესია – ღმერთკაც ქრისტეს პიროვნებაა, ღმერთკაცობრივი ორგანიზმია და არა ადამიანური ორგანიზაცია. ეკლესია განუყოფელია როგორც ქრისტეს სხეული და ამიტომაც საფუძველშივე შეცდომაა მისი მცირე ნაციონალურ ორგანიზაციებად დაყოფა. თავიანთ ისტორიულ გზაზე, მრავალი ადგილობრივი ეკლესია და მათ შორის ჩვენიც, მოექცა ნაციონალური მიზნების წნეხის ქვეშ. ეკლესიის ფორმირებას ერი განსაზღვრავდა, მაშინ როდესაც პირიქით უნდა მომხდარიყო: ეკლესიას უნდა განესაზღვრა ერის ჩამოყალიბება და განვითარება. ჩვენს ეკლესიაშიც ხშირად დაშვებულა ეს შეცდომა. ჩვენ ვიცით, რომ ეს ყველაფერი სარეველებია ჩვენს ეკლესიურ ცხოვრებაში, რომლებსაც უფალი საბოლოო მოსავლის აღებამდე არ აღმოფხვრის(მთ.13:25-28). ეს ცოდნა არაფერს მოგვცემს, თუ ის ლოცვად არ იქცა, რათა უფალმა ჩვენმა იესუ ქრისტემ დაგვიფაროს იმისგან, რომ ამ სარეველების მთესველნი და მკვებავნი არ აღმოვჩნდეთ.
უკვე დროა! უკვე გავიდა მეთორმეტე ჟამი! იმის დროა, რათა ჩვენი ეკლესიის წარმომადგენლები ნაციონალიზმისა და პოლიტიკის მსახურნი კი აღარ იყვნენ, არამედ მღვდელმთავარნი და მღვდელნი ერთი, წმიდა, კათოლიკე და სამოციქულო ეკლესიისა. ქრისტეს მიერ ნამცნები და წმინდა მამების მიერ განხორციელებული ეკლესიის მისია შემდეგში მდგომარეობს: მთელი ერის სულში იმ შეგრძნების დათესვა და აღზრდა, რომ მართლმადიდებელი ეკლესიის თითოეული წევრი არის საყოველთაო, მარადიული და ღმერთკაცობრივი პიროვნება, რომ ის ქრისტესია და ამიტომაც ყველა ადამიანის ძმა და მსახურია. ეს არის მიზანი ეკლესიისა და ყოველგვარი სხვა მიზანი არ არის ქრისტესგან, არამედ ანტიქრისტესგან. იმისათვის, რომ ვიყოთ ქრისტესი, საყოველთაო და კრებსითი, ჩვენი ადგილობრივი ეკლესია მოუკლებლად უნდა დაკავდეს ამ მთავარი მიზნის რეალიზებით. რა გზებით შეძლებს ამ ღმერთკაცობრივი მიზნის განხორციელებას? ღმერთკაცობრივი მიზანი მხოლოდ ღმერთკაცობრივი გზებით მიიღწევა და სხვა არაფრით. ამით განსხვავდება ეკლესია არსობრივად ყოველგვარი ადამიანურისა და მიწიერისგან.
რაში მდგომარეობს ეს ღმეთკაცობრივი გზები? ეს არის გზა ღვაწლისა. ღმეთკაცობრივი ღვაწლის სახეები ერთმანეთთან ორგანულ კავშირშია: ერთი მეორისგან იშვება და ერთი მეორეს აღავსებს. ამ გზის დასაწყისი კი რწმენის ღვაწლია. მისით უნდა განიმსჭვალოს მთელი ერის სული და ყოველგვარი ეჭვისა და კომპრომისის გარეშე მივგვაროთ ქრისტეს. მისით უნდა გავაღრმავოთ ერის სული ღმერთკაცობრივ სიღრმეებამდე, გავაფართოვოთ ღმერთკაცობრივ სივრცეებამდე და აღვამაღლოთ ღმერთკაცობრივ სიმაღლეებამდე. ერში იმის შეგრძნება უნდა დავნერგოთ, რომ ქრისტეს რწმენა ზენაციონალური და ზოგადსაკაცობრიო ღვაწლია, რომ ქრისტეს რწმენა მთელი ცხოვრებით მის მსახურებას ნიშნავს.
შემდეგ მოდის გონიერი ლოცვისა და ასკეზის ღმერთკაცობრივი ღვაწლი, რაც ჩვენი მართლმადიდებელი ერის ცხოვრების წესად უნდა იქცეს. რადგანაც მოუკლებელი ლოცვა და მარხვა არის ყოველგვარი არამწინდებისგან განწმენდის ყოვლადძიერი საშუალებები. მათ მიერ არამხოლოდ ადამიანის პიროვნება განიწმინდება, არამედ მთელი საზოგადოება, ერი და კაცობრიობა. ჩვენი ერი ლოცვის სულით უნდა განვმსჭვალოთ.
მესამე არის სიყვარულის ღმერთკაცობრივი ღვაწლი. ამ სიყვარულს საზღვრები არ გააჩნია, არ გამოეძიებს ვინ არის ღირსი და ვინ არა, არამედ ყველა და ყველაფერი უყვარს: მეგობრებიც, მტრებიც, ცოდვილებიც, დამნაშავეებიც, მაგრამ არ უყვარს მათი ცოდვები და ბოროტი საქმეები; ის აკურთხებს მის მაწყევრებს, როგორც მზე ჰფენს თავის ნათელს ბოროტებზეც და კეთილებზეც(მთ.5:45-46). ჩვენს ხალხში ამგვარი ღმართკაცობრივი სიყვარულის აღზრდა ძალიან მნიშვნელოვანია. თავისი კრებსითობით და საყოველთაოობით ქრისტესმიერი სიყვარული განსხვავდება ყოველგვარი სხვა სახის პირობითი და თვითმარქვია ,,სიყვარულისგან’’: ფარისევლურისგან, ჰუმანისტურისგან, ალტრუისტულისგან, ნაციონალურისგან და ცხოველურისგან. ქრისტეს სიყვარული – მუდამ სრულყოფილი სიყვარულია და მოიხვეჭება მოუკლებელი ლოცვით, რადგან ის ქრისტეს საჩუქარია. ამიტომაც, ქრისტიანის გული მოუკლებლად ლოცულობს და შეჰღაღადებს ქრისტეს, რათა მიანიჭოს მისი სიყვარული ყველასა და ყველაფრის მიმართ.
მეოთხე არის ღმერთკაცობრივი ღვაწლი სიმშვიდისა და სიმდაბლისა. მხოლოდ გულით მშვიდი აწყნარებს აღელვებულ და გაველურებულ გულებს; მხოლოდ გულით მდაბალი ამდაბლებს ამაყ და ამპარტავან სულებს. ,, ყოველსავე აჩუენებედ სიმშჳდესა ყოველთა მიმართ კაცთა’’(ტიტ. 3:2) – ეს არის თითოეული ჭეშმარიტი ქრისტიანის ვალდებულება. ადამიანი მხოლოდ მაშინ გახდება ჭეშმარიტად მშვიდი და მდაბალი, როდესაც საკუთარ გულში შეუშვებს მშვიდ და მდაბალ უფალ იესუს, რომელიც ერთადერთია ჭეშმარიტად ,,მშვიდ და მდაბალ გულითა’’(მთ.11:29). ჩვენი ერის სული ქრისტესმიერი სიმშვიდით უნდა გავამშვენოთ და ამისთვის ყველას უნდა ვასწავლოთ ლოცვა. უფალმა ყველაზე აღმატებულად დაიმდაბლა საკუთარ თავი და ადამიანი გახდა. თუ შენც ქრისტესი ხარ, დაიმდაბლე საკუთარი თავი და მიიღე თითოეული ადამიანის და ქმნილების ტკივილი, იყავი მათი თანამგრძნობი. საკუთარი თავი ყველაზე დაბლა დააყენე. როდესაც მარტო ხარ, ილოცე: მდაბალო უფალო, შენი სიმდაბლით დამამდაბლე მეც.
მეხუთე მოთმინების ღმერთკაცობრივი ღვაწლია. ეს კი განსაცდელების დათმენაში მდგომარეობს, როდესაც ბოროტებას ბოროტებით არ მიუგებ, გულმოწყალედ მიუტევებ ყველას ყველაფერს: წყენასაც და ცილისწამებასაც. როდესაც ამ სოფლად საკუთარი თავის მოუკლებელ ჯვარცმას განიცდი, ხარ მის მიერ დევნილი და შეურაცხყოფილი. ეს სოფელი ვერ იტანს ქრისტეშემოსილებს, როგორც ქრისტეს ვერ იტანდა. ქრისტიანი ყველაზე მეტად განსაცდელებისას წარემატება. ეს უნდა ვასწავლოთ მთელ ერს. მართლმადიდებელისთვის ტკივილი განმწმენდელი და მაცხოვნებელია. ქრისტიანი არამხოლოდ სიხარულით უნდა იტანდეს ყოველგვარ მწუხარებას, არამედ ყოვლადმოწყალედ უნდა მიუტევებდეს ყველას, ვინც ამ ტკივილებს აყენებს. მათთვის უნდა ევედრებოდეს ღმერთს ისევე, როგორც უფალი იესუ და ანგელოზთასწორი არქიდიაკონი სტეფანე ევედრებოდნენ. ამიტომაც ილოცე: სულგრძელო უფალო, მომანიჭე მოთმინება, სულგრძელება და სიმშვიდე.
ჩვენი ეკლესიის მისია ყველა ამ სახის ღმერთკაცობრივი ღვაწლის მთელი ერის ცხოვრებაში დანერგვა და ქრისტესმიერი სათნოებებით მისი სულის გამოძერწვაა. სწორედ ამაში მდგომარეობს მისი სულის გადარჩენა ყველა სახის დამღუპველი, ადამიანური და უღმერთო მოძრაობებისა და ორგანიზაციებისგან. მომძლავრებულ კულტურულ ათეიზმს და თანამედროვე ცივილიზაციის პოლიტიზირებულ სულს ქრისტეშემოსილი პიროვნებები უნდა დავუპირისპიროთ, რომლებიც ქრისტესმიერი სიმშვიდით დაამარცხებენ გაშმაგებულ დემონურ ვნებებს და მტრედის უმანკოებით გადაარჩენენ ჩვენი ერის სულს ყოველგვარი კულტურული თუ პოლიტიკური გახრწნილებისგან.
ამიტომაც, ჩვენი ეკლესიის ყველაზე მთავარი მისია ქრისტეშემოსილი მოღვაწეების შექმნაა. მისი მთავარი ამოცანა უნდა იყოს წმინდა მამებთან დაბრუნება! წმინდა მამათა ღვაწლის დანერგვა! დღეს მხოლოდ ასეთი ღვაწლი ანიჭებს ადამიანის სულს სიწმინდეს და ამით მთელი ერის სულსაც ამდიდრებს. რადგანაც ღმერთკაცობრივი მიზანი მარადიული და უცვლელია, ამიტომაც, მისი მიღწევის გზებიც, თავის მხრივ, მარადიული და უცვლელია: ,, იესუ ქრისტე გუშინ და დღეს და იგი თავადი არს უკუნისამდე’’(ებრ.13:8). ამაშია განსხვავება ადამიანურსა და ქრისტესმიერს შორის: ადამიანური ცვალებადი და დროებითია, ხოლო ქრისტესმიერი უცვლელი და მარადიული.
ჩვენი ეკლესიის ტვირთი, თავად უფალმა შეგვიმსუბუქა, რადგან ჩვენს ერში არსებობს მოღვაწეობრივი მოძრაობა. ეს არის ისიქასტური მოძრაობა, რომლის მიერაც ჩვენი ერის სული ავლენს საკუარ თავს, თავის სულიერ მოთხოვნილებებსა, იმედებს და მიისწრაფვის წმინდა მამათა გზისკენ. ჭეშმარიტი მლოცველებისთვის მთავარი პირადი ღვაწლია, განსაკუთრებით კი გონიერი ლოცვა და ასკეზა. სწორედ ამით არიან ისინი ქრისტესნი და ამით არიან მართლმადიდებელნი, რადგან უფალ იესუ ქრისტეს მცნებით, სწორედ ამ ორი ღვაწლით: ლოცვითა და მარხვით აცოცხლებენ სახარებას და მტკიცედ სწამთ, რომ მოუკლებელი გონიერი ლოცვითა და ასკეზით განიდევნება ყოველგვარი არაწმიდა გულისსიტყვა, გულისთქმა და ზრახვა(მთ.17:21). ისიქასტური მოძრაობა ადასტურებს იმას, რომ ჩვენი ერი გულით იცნობს ქრისტეს. ეს არის მოღვაწეობრივი აღორძინება და სწორედ ამიტომაც არის ის მართლმადიდებლური, რადგან მართლმადიდებლობა მოღვაწეობრივის გარდა სხვა სახის აღორძინებას არ ცნობს. ჩვენი ეკლესიის მსახურებმა მოღვაწეობრივი შთაგონებით უნდა მიიღონ ეს მოძრაობა და წმინდა მამათა ფრთის ქვეშ შეკრიბონ, რათა არ გახდეს ის სხვადასხვა ერესების და განხეთქილების წყარო.
მოღვაწეები მართლმადიდებლობის ერთადერთი მისიონერები არიან. შესაბამისად, მოღვაწეობა და სულიერი ცხოვრება მართლმადიდებლობის ერთადერთი მისიონერული სკოლაა. მართლმადიდებლობა არის ღვაწლი და ცხოვრების წესი და ამიტომაც მხოლოდ ღვაწლითა და ცხოვრების წესით იქადაგება ის. მოღვაწეობრივი სულის აღორძინება ჩვენი ეკლესიისა და ერის შინაგანი მისია უნდა იყოს. სამრევლოები სულიერი ცხოვრების ცენტრებად უნდა იქცნენ. მაგრამ ამას მხოლოდ გამოცდილი მოღვაწე-მოძღვარი მოახერხებს. აუცილებელია მოუკლებელ ლოცვასა და ასკეზაში შრომის გაძლიერება. თითოეულ სამრევლოში უნდა დაარსდეს საძმოები, რომლებიც ქრისტესა და ერთმანეთის სიყვარულით იმსახურებდნენ სიმშვიდით, სიმდაბლითა და თავგანწირვით. ეს მსახურება კი მოუკლებელი ლოცვის თანხლებით უნდა აღესრულებოდეს. ეს არის მთავარი და აუცილებელი. ეს ყველაფერი კი მაშინ მოხდება, თუკი ჩვენი მღვდლები და მონაზვნები თავად გახდებიან მოღვაწეები. ამისთვის კი ჩვენს უფალ იესუს ვევედროთ. ამინ.
წყარო: http://Azbyka.ru
სტატიაში გამოყენებული ფოტო მასალა შექმნილია სპეციალურად საიტისთვის evqaristia.ge©
