რა არის ნამდვილი სინანული? რა თქმა უნდა, ეს მხოლოდ იმას არ ნიშნავს, რომ მე ვწუხვარ ჩემ მიერ ნათქვამისა თუ ჩადენილის გამო. ზმნა ” მონანიება” ნიშნავს, რომ ჩემი გონება აქტიურ მოქმედებას იწყებს და ზეციური საუფლოს სავანეში შედის. მას შემდეგ, რაც ღრმა სინანულით მოვაკვდინებ ცოდვას, ანუ საღმრთო წიაღში შევდივარ, საკუთარი დაცემულობის სიღრმეებს აღმოვაჩენ ჩემში, საძირკველსა და სიღრმეებს ჩემი დაცემული ბუნებისა. ყოველივე იმას, რაც ჩემივე ნების, შეგრძნებისა და აზროვნების საწინააღმდეგოდ აღესრულება ჩემში. სინანული – შინაგანი ადამიანის გონების ელვისებური მოქმედებაა, რომელიც ნაყოფია უფალთან ურთიერთობისა. ამგვარად, სინანული – უფლის შეცნობაა, მის საუდუმლოებათა წვდომა, მისი მადლმოსილების, სიყვარულის, სიმდაბლისა და ” სიმშვიდის” ჩვენ თვალწინ გადაშლა. ეს გახლავთ საღმრთო სიტკბოების, ღმრთაებრივი სიცოცხლისა და ენერგიის გემოსხილვა. ამ დროს, ადამიანი, შინაგანად ღმრთაებრივი სიცოცხლის თანაზიარი ხდება და მაცდურის ისრები, ისევე, როგორც ყველა სხვა ისარი, ამჯერად უკვე ვეღარ შეაღწევს მასში აზრების გზით, რამეთუ, ადამიანის შინაგანი სივრცე, მთლიანად უფლით, ღმრთის სულითა და ღმრთაებრივი ენერგიებით ივსება. ცოდვისათვის შეუძლებელია სამოთხეში შეღწევა. თუკი ჩვენში შესაძლოა შემოიჭრას აზრი, მაშინ შეძლებს შემოღწევას ცოდვაც.
მონანულ ადამიანად მიიჩნევა ის, ვინც გააცნობიერა, თუ რას ნიშნავს ცოდვისაგან გაქცევა, ასეთი ადამიანი, საღმრთო ბუნების თანაზიარია, მისი გული ტკბება და ისეთ ერთობას გრძნობს ზეციურ სამეფოსთან, რომ მთელ თავის არსებას უძღვნის მას. როდესაც მზეზე ზიხარ და მისი სხივები გამუდმებით განათებენ, ჩრდილი ვეღარ მოგიცავს. სწორედ ასეთივეა ზემოაღწერილი მადლისმიერი მდგომარეობა და ღვთიურ მადლში მყოფობა, ვერანაირი აზრისა თუ ცოდვის ისარი, ვერ შეძლებს შენში შემოღწევას[1, 495–496].
სინანული, ჩემი გონების უფლით მოცვას ნიშნავს და ის უფრო და უფრო უახლოვდება მას. უფალთან ჩემი ურთიერთობა, ხდება უფრო და უფრო მჭიდრო და მარადჟამიერ იზრდება მასთან ერთობაში ყოფნის მდგომარეობა. მსგავსად ქრისტეს ადამიანური ბუნებისა, რომელსაც ემატებოდა სიბრძნე და ასაკი და მადლი ღმრთისა და კაცთა წინაშე (ლუკ. 2, 52), ჩვენც წარვემატებით უფლის შეცნობასა და მასთან ურთიერთობაში, უფრო და უფრო ვივსებთ მისით გულსა და გონებას, ვათავისუფლებთ ყოველგვარი საზრუნავისაგან, ვივიწყებთ ყოველივე მეორეხარისხოვანსა და მხოლოდ მასთან მყოფობისას თრთის ჩვენი გული. როდესაც ღამით ელვას დაინახავ, შინდები და გავიწყდება, თუ რაზე ლაპარაკობდი, ხელიდან გივარდება რაც გეჭირა და თუკი წყალს სვამს, გადაგცდება და იწყებ ხველას. ადამიანმა უნდა გამოსცადოს, ინატროს ამგვარი რამე: ის უნდა დამუნჯდეს უფლის შემაძრწუნებელი მადლმოსილების წინაშე. მაშინ კი შეძლებს თქვას, რომ მოინანია და შეიყვარა უფალი[1, 555].
“უფრთხილდი, რომ შენი აზრები, ძველ ცოდვათა მოგონებებით არ იყოს ნაკარნახევი და არ განიღვიძონ მათ შენს სულში კვლავ”- გვმოძღვრავს მამა ანტონი დიდი. მოყვასის ცოდვები, ჩვენს საკუთარ ცოდვებს მოგვაგონებენ და უნდა ვეცადოთ, რომ არ გავიხსენოთ ისინი, რათა მათი განმეორება ავიცილოთ თავიდან. ადამიანი, რომელსაც უყვარს უფალი, არ ჩავარდება იმ ცოდვაში, რომელიც უკვე მოინანია. ჩვენ, იმ შემთხვევაში ვიხსენებთ ცოდვებს, როცა არა გვაქვს შიში ღმრთისა და არ ვინანიებთ გულწრფელად. მაგალითად, თუკი შენ სინანულით აღიარე, რომ გაანაწყენე ძმა და შემდგომ სხვა ვინმეს სტკენ გულს, ეს ნიშნავს, რომ შენ კი არ შეინანე, არამედ დასცინე უფალს. შეიძლება თქვა, რომ ძმამ ჩაგაგდო რთული სიტუაციაში. მაგრამ, რა ნიშნავს ” რთულ სიტუაციაში ჩაგდება?”, ძმამ მოახდინა შენი პროვოცირება, რადგან ის არის გამაღიზიანებელი, ჯიუტი, ეგოისტი და ბოროტი. შენ იცი ეს, მაგრამ მონანიება ნიშნავს, ძმის ხასიათის გათვალისწინებას და შესაბამისად, ცოდნას იმისა, თუ როგორ მოიქცე მასთან[2, 153].
როგორც წესი, ადამიანებს უჭირთ იმის გაცნობიერება, თუ რა არის სინანული, რადგან ეს ცნება, ძალზედ ღრმა შინაარსის მატარებელია. ყოველი ქრისტიანი საუბრობს სინანულის შესახებ, მაგრამ, საბოლოო ჯამში, არ არის დარწმუნებული მოინანია თუ არა, და ისევ და ისევ კითხულობენ, თუ როგორ უნდა შეინანონ. სინანული, არის ერთადერთი გასაღები, რომელსაც ზეციური სამეფოს, სამყაროს კარიბჭის გაღება შეუძლია, და შევყავართ მარადიული ნათლის, ზეციური მამის წიაღში. ეს არის ყველაზე სასიხარულო ამბავი და ყველაზე მსუბუქი ტვირთი ადამიანის ცხოვრებაში. შეუძლებელია უფალმა ჩვენს სულებს მძიმე უღელი დაადგას. ის, რომ უფალი სინანულისკენ მოუწოდებს თავის ერთგულთ, ახლადშედგომილთ თუ სრულყოფილთ, ნიშნავს, რომ ერთი მხრივ, მართალია, სინანული რაღაც ძალიან ღრმას მოიაზრებს, მაგრამ ამავდროულად, ის რაღაც ძალზედ მარტივია. შეიძლება ითქვას, რომ ის ყოველი სულისათვის არის შექმნილი, თვით ყრმათა სულთათვისაც კი .
მაგრამ, ვინაიდან ეშმაკმა ყველაფერი დაამახინჯა და ადამიანებს უჩნდებათ კითხვა, თუ რა არის სინანული, ეკლესია ყოველმხრივ ცდილობს ამ ცნებას ნათელი მოჰფინოს, რომ ოდესმე, როდესაც უფრო გონიერნი გავხდებით, მეტად გააზრებულად შევხედოთ ჩვენს ცხოვრებას, სურვილებს, ნებას და შევინანოთ.
ცნობილია, რომ ადამიანს ესმის ის, რისი გაგებაც თავად სურს და რისკენაც ისწრაფვის და შენ რაც არ უნდა უთხრა, არ დაინტერესდება. თუნდაც რომ უზენაეს ჯილდოებზე ესაუბრო, ის არ მოისურვებს თანამონაწილეობას. მაგრამ, როგორც კი მისთვის საინტერესო თემას შეეხები, მაშინვე თვალები გაუფართოვდება და მიხვდება( ის ასე ჩათვლის) შენი სიტყვების არსს[1, 491–492].
სინანული – უფლის საჩუქარია, თუმცა, მის ამომავალ წერტილად ჩვენივე ნება გვევლინება. “შეინანეთ”, ნიშნავს: სძლიო საკუთარ თავს, საკუთარი ნებას, სხეულს, არსებას, სულს, რათა მიიზიდო მადლი ღმრთისა. მხოლოდ იმ შემთხვევაშია შესაძლებელი ჭეშმარიტი სინანული, თუკი დაიძლევა ადამიანის ინდივიდუალურობა, არა უნიკალურობა ღმრთის ქმნილებისა, არამედ უფლის წინააღმდეგ მოქმედი ნება. მე გამუდმებით ვიღვწი თავშეკავებაში და ვამრავლებ ცრემლს, რათა უფალს ვაჩვენო, თუ რამდენად გულქვა და მოუნანიებელია ჩემი გული. თუკი ამას არ ვაკეთებ, ჩემი ხმა, ჩემივე ოთახის ჭერამდეც კი არ ააღწევს და ჩემი მცდელობა უშედეგო იქნება. უწმინდურმა რომ თავისი ცოდვილობას გაიაზროს, ის მაშინვე შეძლებს უფლისაგან შეწევნის მიღებას და მისი ლოცვა ცამდე აღიწევა. პატივმოყვარე ადამიანის ლოცვა კი, რომელსაც ჯერ კიდევ არ შეუცნია თავისი გულის უგრძნობელობა და თავისი განსაკუთრებული მოუნანიებელი მდგომარეობა, მიწასაც ვერ ასცდება. ყველა წმინდანმა ერთობლივად რომ აღაპყროს ხელი ზეცად, ისინიც კი ვერ შეძლებენ ამ ადამიანის ლოცვის ზეცამდე აყვანას და მის შველას [2, 280–281].
წმინდა მამათა მიხედვით, ყველაზე უზნეო ადამიანმაც კი რომ თქვას: “ავდგები, მივალ ჩემ მოძღვართან და ვეტყვი: მამაო, ვცოდე ცად მამართ და წინაშე შენსა” ( ლუკ. 15, 18-19), ის მაშინვე განწმენდის გზას ადგება და საგრძნობლად მოკლე დროში, მისი გული იწმინდება და ცამდე აღიწევა. თუკი მას ეს არ გამოსდის, ესე იგი, არ ჰქონია მას ამის სურვილი, და ნაცვლად ამისა, იმ აკრძალულილი სურვილების ტყვეობაში სურს ყოფნა, რომელთა გამართლებასაც ის ცდილობს [2, 321–322]. უფალს ძალუძს დაღუპულთა გადარჩენა. რას ნიშნავს სიტყვები: “რამეთუ მოვიდა ძე კაცისაჲ მოძიებად და ცხორებად წარწყმედულისა”( ლუკ. 19,10)? ეს ნიშნავს, რომ არ არსებობს ადამიანი, რომელიც ვერ გადარჩება, ოღონდაც ეს თავად მოისურვოს. უბედურება ის არის, რომ არა აქვს მას გადარჩენის სურვილი. მაგრამ ჩვენ, თქვენთან ერთად, უნდა ვიყოთ მხიარულნი და მშვიდობისმყოფელნი, რადგან ნებისმიერი ადამიანი შეიძლება ხვალ ზეციური საუფლოს მკვიდრი გახდეს. უკიდურესად დაეცა ადამიანის ბუნება, მაგრამ, უფალს მარტივად შეუძლია მისი წამოყენება და გაცოცხლება, რისთვისაც, მხოლოდ წვეთი ცრემლის ჩამოგდებაც კი იკმარებდა სიკვდილის ჟამს და თქმა: ღმერთო! მილხინე მე ცოდვილსა ამას! ( ლუკ. 18, 13) ეს არ უნდა დაგვავიწყდეს [2, 335–336]. ერთი მონანული ცოდვილის გამო უფრო მეტად ხარობს ზეცა, ვიდრე ათასობით მართალთათვის. მთელი ჩვენი სიმართლე, უწმინდური დედაკაცის შესამოსელივითაა. ეკლესია ყველაზე უსიამოვნო და არასასურველ სურათს იყენებს დედაკაცის ცხოვრებიდან, რათა უფლის თვალში ჩვენი სიმართლის ფასი დაგვანახოს. მთელი ჩვენი სიმართლე, ქინძისთავის ზომისაა. აბა, როგორ მიაღწევს ის ზეცას! ზეცამდე მხოლოდ სინანულის ცრემლი აღწევს. თუკი ჩვენ ვფიქრობთ, რომ არსებობენ დიდად ან მცირედ ცოდვილი ადამიანები, ძალიან ვცდებით, მსგავსი დაყოფა არ არსებობს. მცირედი ცოდვაც კი უზარმაზარი ჩანს დიად და ყოვლისმყრობელ ღმერთთან შედარებით. და რადგანაც ღმერთი უსაზღვროა, უსაზღვროა ჩვენი ყველაზე მცირე ცოდვაც კი. სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, არაფერია პატარა და პაწაწინაც კი, წინაშე დიადი ღმრთისა [2, 336–337].
ჩვენი გადაწყვეტილება, უნდა იყოს ურყევი, და საჭიროა გავიაზროთ, რომ ვერ შეძლებთ ერთდროულად შეინანოთ და სცოდოთ, წაქცევისას კი წამოდგეთ. დიახ, ადამიანური ბუნება ეცემა და აღდგება, მაგრამ, მიუხედავად ამისა, არ შეიძლება საკუთარი ნების ხან ერთი, ხან კი მეორე მიმართულებით წარმართვა, არავითარი მიზეზითა თუ საბაბით, არ შეიძლება საკუთარ თავზე კონტროლის დაკარგვა, რადგან ადამიანი, რასაც არ უნდა აკეთებდეს, მთელი ძალით მოუძებნის ყოველივეს გამართლებას: ის იმდენად ჰპატიობს საკუთარ თავს, რომ შენც დაგარწმუნებს თავისი საქციელის ჭეშმარიტებაში და რომ სხვაგვარად მოქცევა მას არ უბრალოდ შეეძლო. თუმცაღა, უნდა იცოდე, რომ ვერ შეძლებ სინანულზე მსჯელობასა და საუბარს, თუკი მტკიცედ არ დგახარ ცხოვრების გზაზე. მიიღე გადაწყვეტილება: აირჩიე ან სიკვდილის, ან სიცოცხლის გზა. შეუძლებელია შენი ნება ერთროულად აქეთაც იყოს მიმართული და იქითაც[1, 493–494].
მოუნანიებელი ცოდვილისათვის, საკმაოდ რთულია გადარჩენა, თუ არა უფალის მიერ განსაცდელთა და სატანჯველთა დაშვებითა და სიკვდილის წინ სინანულის მინიჭებით. უფალი, და მთლიანად ჩვენი ეკლესია, ყოველივე ღონეს ხმარობს ჩვენ გადასარჩენად: იმ ცრუ სინანულსაც კი მიგვითვლის, საკუთარი ეგოიზმით ნასაზრდოები სიტყვებით რომ არის წარმოთქმული ჩვენთვის, საკუთარ გულში. პრობლემა ის კი არ არის, რომ უფალს სიყვარული ან წყალობა არ ჰყოფნის ჩვენთვის, არამედ, ჩვენი ურგძნობელობა. ჩვენი გული უმტკიცეს ქვად არის ქცეული, რომლის დამსხვრევაც შეუძლებელია. მთელ ღვთიურ გულმოწყალებასაც კი არ შეუძლია ამ ქვის, ანუ ჩენი მოუნანიებლობის დამსხვრევა. ჩვენ ვრჩებით ერთგულნი საკუთარი ვნებებისა, რომლებიც ასე საყვარელი, საამო და სანატრელია ჩვენთვის. მაგრამ, უფალი ამბობს: “არამედ ყოველდღე შეაგონეთ ერთმანეთს, ვიდრე არ ითქმის „დღესო“, რათა არცერთი თქვენგანი არ გაქვავდეს ცოდვის საცდურით”(ებრ. 3,13) [2, 173–174].
უხორცო მტრები ყოველდღე დამცინიან, როგორც პატარა ბავშვები ერთობიან ჩიტებით. სულიერ ცხოვრებაში, თავს იმ ბეღურასავით ვგრძნობ, რომელიც ბიჭუნამ თათით დააბა და დროდადრო ამსუბუქებს ძაფს, – ჩიტს ჰგონია, რომ გათავისუფლდა და აფრენას ლამობს, მაგრამ, როგორც კი ბიჭი შეამჩნევს, რომ ჩიტი ფრთხიალებს, მაშინვე უკან ქაჩავს ძაფს და მიწაზე აბრუნებს. ეს მაგალითი, ხაზს უსვამს იმ აზრს, რომ ყოველი ჩვენი მცდელობა უშედეგოა, თუკი ჩვენ არ გავთავისუფლდებით შინაგანად, სანამ ჩვენი შეხედულებანი, სურვილნი და ყოფა არ გათავისუფლდება ჩვენი “მეს” სიმძიმისაგან. რაოდენ უბადრუკია ჩვენი მცდელობანი, რომ მივუახლოვდეთ უფალს, იმდენად მარტივად ვივიწყებთ ჩვენს მისწრაფებებს, გადაწყვეტილებებსა და ოცნებებს, ისე, რომ ისინი ხდებიან იმ ძაფზე სიფრიფანანი, რომლითაც ყმაწვილს ჰყავდა დაბმული ბეღურა. და მართლაც, თუკი ყურადღებით დავაკვირდებით ჩვენი სულიერი განახლების, მონანიებისა და ცვლილების სურვილს, გავოგნდებით, რადგან ის არა რამოდენიმე დღე ან საათი გრძელდება, არამედ რამოდენიმე წუთი. იმ წუთიდან, როდესაც შეცვლის გადაწყვეტილებას ვიღებთ, რომელიღაც ვნება მაშინვე მომწამვლელ სიღრმეებში გვითრევს [1, 259–260].
სინანულის ცრემლებზე
ჩვენს სულში არსებული ქაოსიდან გამომდინარე, როგორც წესი, ჩვენ ვტირით არა ცოდვებზე სინანულის, არამედ სრულიად სხვა განცდათა გამო, რომლებიც ჩვენი არსების სიღრმეშია დამალული. მაგრამ, ვინაიდან ჩვენ ეს არ ვიცით, ვფიქრობთ, რომ საკუთარ ცოდვათა გამო ვტირით. ამიტომაც გვირჩევენ წმინდა მამები, რომ ვიყოთ მხიარულნი, მაშინაც კი, თუკი შევცოდეთ: როგორც კი უფლისაგან შენდობას ვითხოვთ, სული მაშინვე იგრძნობს სიმსუბუქეს. ჩვენ, რა თქმა უნდა, უნდა ვტიროდეთ საკუთარ ცოდვათა გამო, მაგრამ, ამაში, ცოდვათა მიტოვება იგულისხმება. რამეთუ, ადამიანს, რომელიც დავით მეფსალმუნის მსგავსად ინანიებს ცოდვებს, მუდამ უმწიკვლოებისა და სისპეტაკის განცდა აქვს. დავითი კი, მთელი ცხოვრება ტიროდა თავის ცოდვებზე, მას შემდეგ, რაც გაათვითცნობიერა ისინი, მოინანია და აღარ შეუცოდავს. ამაში კი, ძველი აღთქმის კითხვისას ვრწმუნდებით.
ამგვარად, მხოლოდ ის, ვინც ნანობს და ყოველგვარ კავშირს წყვეტს ცოდვასთან, შეძლებს მათზე ტირილს. მაგრამ, როდესაც ადამიანი ტირის, მიუხედავად იმისა, რომ არ ნანობს, არ შეუწყვეტია ქმნა ცოდვისა და არც აპირებს რომ დაუტევოს იგი, ის ატყუებს ღმერთს და იტყუებს თავსაც. ამგვარი ტირილი, მოუნანიებლობის ტოლფასია. შეუძლებელია, ვთქვათ, მრუშობის ან განკითხვის ცოდვაში ვიმყოფებოდე და თან ვტიროდე. თუკი განვიკითხავ, მე უნდა მივატოვო ეს მავნე ჩვევა. როდესაც მას მივატოვებ და დამავტკიცებ, რომ იმდენად გავძლიერდი, რომ არ დავუშვებ ვინმემ განკითხვაში ამიყოლიოს და ამ მდგომარეობას საკმაო დროით შევინარჩუნებ, მხოლოდ მაშინ შევძლებ საკუთარ ცოდვებზე ტირილს. პავლე მოციქული, ცხოვრების ბოლომდე აღიარებდა, რომ დევნიდა ქრისტიანებს. მაგრამ, ის ძალიან მცირე ხნით იყო ამ მდგომარეობაში, შემდგომ კი, გამუდმებით ამრავლებდა ეკლესიის ერთგულ ადამიანთა რიცხვს და ახლადმოქცეულ ქრისტიანებს შეჰმატებდა მას. მაგრამ პავლე მოციქული, მთელი ცხოვრება ტიროდა თავის ცოდვებზე, ვინაიდან შეინანა და გახდა მოწინავე ყოვლადწმიდა სამების მიმდევართა რიგებში.
ჩვენ ვსაუბრობთ ჭეშმარიტ სინანულზე, რომელსაც საკუთარ ცოდვებზე ტირილამდე მივყავართ. ეს ტირილი – ადამიანის გონების, გულისა და ცხოვრების წესის ჭეშმარიტი ცვლილების შედეგია. მაგრამ, როდესაც ტირილი სენტიმენტალურია, ან საკუთარი მატროობისა და არასრულფასოვნების განცდიდან მომდინარეობს, მაშინ ის ამძიმებს სულს, ტანჯავს, ღუპავს და მიჰყავს იქამდე, რომ უუნარო ხდება სინანულისთვის. ცოდვის გამო წუხილსაც კი, კვლავ ცოდვასთან მივყავართ. ჩვენ უნდა გავიგოთ, თუ რას ნიშნავს საკუთარ ცოდვებზე ტირილი, უნდა ვიცოდეთ, თუ როგორი შეიძლება იყოს ნამდვილი ტირილი. ტირილი არ უძღვის წინ სინანულს, – ეს ნათლად მიანიშნებს, რომ მე ჯერ არ ვაპირებ მონანიებას. არ ვაპირებ მივატოვო ცოდვა, რადგან მართალია ვტირი რა, მე კვლავ ძველებურად ვაგრძელებ ცხოვრებას.
ადამიანი, საკუთარი გონების თვალით, მუდმივად უნდა უმზედეს თავის ცოდვებს . ჩვენი ცოდვები, გვამის მსგავსია: თითქოს ჩვენ წინ მიცვალებული წევს. თუკი აზრობრივად, გამუდმებით ვხედავთ თვალწინ ჩემ ცოდვათა გვამს, ეს გვეხმარება. როგორც სხეულიდან ამოსული სული დაჰყურებს საწოლზე მწოლიარე თავის სხეულს, ასევე უნდა უნდა ვხედავდეთ ჩვენ ნამდვილ გვამს, ცოდვის ბულდოზერით დამახინჯებულ სიკვდილის ნაგლეჯს, უნდა ვხედავდეთ საკუთარ ცოდვებს და როგორც მიცვალებულზე, ისე ვტიროდეთ მათზე.
თუმცაღა, როგორც წესი, ჩვენ ვცდილობთ ჩვენი მსგავსი ცოდვილების გამოძებნას, რათა საკუთარი პასუხისმგებლობის ტვირთი შეგიმსუბუქოთ, ან გამართლებას ვუძებნით ჩვენს ცოდვებს, ხან კი, ჩვენს იმ ვალდებულებებში ვეძებთ მიზეზებს, რომელთა თავიდან არიდებაც არ შეგვიძლია. რატომ ხდება ეს? მხოლოდ და მხოლოდ იმიტომ, რომ არ გადაგვიწყვეტია ჩვენი ცოდვების, მიცვალებულის მსგავსად დატირება. ჩვენ ვერ გადავწყვიტეთ ავუკრძალოთ ცოდვას, რომ კვლავ აღდგეს ჩვენში: ის ჩვენ გვჭირდება, მოგვწონს და გვსიამოვნებს. როგორც ჭიებს უყვართ გვამი, ასევე გვიყვარს ჩვენ ჩვენი გვამი, ცოდვები და გვეშინია, ვაითუ სრულიად წაგვართვან მათი აღსრულების უფლება. ახალ ეპიტიმიასაც კი ავიღებთ საკუთარ თავზე, ოღონდ ცოდვას არ განვეშოროთ.
როდესაც წმინდა მამები დღე და ღამე საკუთარ ცოდვებზე ტირილს გვირჩევენ, არ გულისხმობენ, რომ ადამიანი უნდა დაითრგუნოს და სულიერმა წუხილმა შეიწიროს. ჭეშმარიტ სულიერ მდგომარეობას, არ შეუძლია წარგვტაცოს სიხარული. ჩვენს ეკლესიაში, მიუღებელია ცრემლი სიხარულის გარეშე. შესაბამისად, როდესაც ჩვენში ვხედავთ წუხილს, ღელვას, შფოთვას და სირთულეებს, მაშინ მოვერიდოთ ტირილს, რამეთუ, ასეთ ტირილზე არ საუბრობს საღვთო კანონი. საკუთარ ცოდვებზე ტირილი, უპირველეს ყოვლისა, გულისხმობს უდიდეს სიხარულს. ამ დროს, ჩვენი გულის მდგომარეობა ისეთია, რომ მხოლოდ სასიხარულო აზრები გვეწვევა ხოლმე და სასიხარულო აზრები გამოდის ჩვენგანაც. მეორეს მხრივ, იგულისხმება ის, რომ მოვინანიეთ და უარი ვთქვით ცოდვაზე. თუმცა, არის ზოგიერთი გამონაკლისიც. მაგალითად, ვიღაც ადვილად ღიზიანდება, შემდეგ კი ნანობს და ტირის. ასეთი ადამიანი, რაღაც დროით ღვაწლშია, მაგრამ, ამ დროის განმავლობაში, მან უნდა გამოიძიოს თავის ვნებათა მიზეზი და დაინახოს მათი შედეგები, რათა განთავისუფლდეს მათგან. ამგვარად, ტირილი იწყება იმ მომენტიდან, როდესაც ვიწყებ სინანულს და ვტირი არა იმის გამო, რომ ცოდვათა შენდობა მივიღო, არამედ, გამოვხატო მადლიერება უფლის მიმართ, რომელმაც შემცვალა თავისი კურთხეული მარჯვენით. მე ვტირი, და უფლისადმი გამარჯვების საგალობლის აღსრულებით, ჩემი გულის გათავისუფლებასა და აღტაცებას ვადასტურებ. ჩემს ცრემლებს, სამადლობელ მსხვერპლად ვწირავ. ცრემლები, ღმრთაებრივ ევქარისტიასთან და იესუს ლოცვასთან ერთად – ყველაზე კეთილსასურველი მსხვერპლია უფლისათვის. ასეთი ცრემლები სიტკბოების მატარებელია.
სინანულის ცრემლები, აქვს იმ ადამიანსაც, რომელიც ცოდვის ჭაობში ცხოვრობდა და ესესაა მოექცა ღვთისკენ. ის მოდის მონასტერში, ხედავს გასხივოსნებულ სახეებს, ქალწულობის სიდიადეს, მშვენიერ, მადლით აღსავსე გულებს და შთაგონებით ივსება, სურვილი უჩნდება, თავადაც მონოზონი გახდეს. თუმცა, მასში ჯერ კიდევ ცოცხალია ცოდვისმიერი შთაბეჭდილებანი და არის ვნებები. ასეთ ადამიანს შეუძლია იტიროს, მაგრამ მცირე ხნით, შემდგომში კი, მას მუდმივი ცრემლის მოხვეჭა მოუწევს. თავიდან, ის დაიტანჯება მონასტერში, გამოიცდება, მოუწევს დამცირებისა და ყოველივე იმის დათმენა, რაც მას სიბნელიდან სინათლეში, მონობიდან, სულის თავისუფლებაში გადასვლაში დაეხმარება. როგორც არავინ სცოდავს საკუთარი სურვილის გარეშე, ასევე, არავინ ინანიებს გარეშე თავისი სურვილისა. მონანიება, მხოლოდ ნებაყოფლობითაა შესაძლებელი. ვისაც ნებაყოფლობით მონანიება სურს, ის ცოდვას სიკვდილს ამჯობინებს [2, 98–102].
წყარო: წიგნიდან “Жить в присутствии Бога” , არქიმანდრიტი ემილიანე (ვაფიდისი), მოსკოვი 2020
მთავარი ფოტო: არქიმანდრიტი ემილიანე ვაფიდისი და წმინდა ეფრემ კატუნაკელი.
