ვისაც ქრისტესთან ერთობა სურს, უნდა იცოდეს, რომ ეს ქრისტეს სხეულში, ანუ ჩვენს მართლმადიდებელ ეკლესიაში აღესრულება. რა თქმა უნდა, საუბარია არა ღვთის არსთან, არამედ ქრისტეს განღმრთობილ ადამიანურ ბუნებასთან ერთობაზე. აუცილებელია იმის ცოდნაც, რომ ქრისტესთან ეს ერთობა არ არის გარეგნული და არც უბრალოდ ზნეობრივი.
ჩვენ ქრისტეს მიმდევრები კი არ ვართ (მიმდევრები ფილოსოფოსს ან მასწავლებელს შეიძლება ჰყავდეს), არამედ – ქრისტეს სხეულის, ეკლესიის, ცოცხალი ნაწილნი. ეკლესია ქრისტეს ჭეშმარიტი სხეულია და არა მოჩვენებითი, როგორც ამას ზოგი “ღვთისმეტყველი” წერდა. მიუხედავად ჩვენი უღირსობისა და ცოდვილობისა, ქრისტე თავისი სხეულის ნაწილებად გვხდის და ეს რეალურად, ჭეშმარიტად აღესრულება. როგორც წმ. პავლე ამბობს: “ასონი ვართ გუამისა მისისანი, ჴორცითა მისთაგანნი და ძუალითა მისთაგანნი”.
სულიერი მდგომარეობის მიხედვით, ჩვენ ან ცოცხალი ნაწილები ვართ ან მკვდარი. მკვდრებიც კი ქრისტეს სხეულს შეადგენენ. როდესაც ადამიანი ინათლება, ქრისტეს სხეულს, ანუ ეკლესიას უერთდება. მაგრამ, თუ ის არ ეზიარება და სულიერად არ ცხოვრობს, მაშინ ამ ერთიანი სხეულის მკვდარი ნაწილია. როგორც კი სინანულში ჩავარდება და სულიერ ცხოვრებას დაიწყებს, მაშინვე საკუთარ თავში ახალ, საღმრთო სიცოცხლეს მიიღებს. ეს სიცოცხლე აღავსებს და ქრისტეს სხეულის ცოცხალ ნაწილად აქცევს. ადამიანი ამქვეყნიური საზომით საკმაოდ ზნეობრივ ცხოვრებასაც რომ ეწეოდეს, ნათლობა აუცილებელია იმისთვის, რომ ქრისტეს სხეულს დაუკავშირდეს.
რადგანაც ქრისტეს სხეულის ნაწილნი ვართ, მისი სიცოცხლე გვეძლევა და ჩვენს სიცოცხლედ იქცევა. ამ დროს ვცოცხლდებით, გამოვიხსნებით და განვიღმრთობით.
ეკლესიის წმინდა საიდუმლოებები რომ არ არსებობდეს, ვერ გადავრჩებოდით. სწორედ ისინი გვაკავშირებენ მაცხოვრის სხეულთან და, როგორც წმ. მამები ამბობენ, ჩვენ ქრისტეს სისხლი და ხორცი ვხდებით.
რამხელა წყალობაა ზიარება! ქრისტე ჩვენი ხდება, მისი სიცოცხლე ჩვენი სიცოცხლეა, მისი სისხლი – ჩვენი სისხლი! ამიტომაც ამბობს წმ. იოანე ოქროპირი, რომ ღმერთი წმ. ზიარებაზე უმეტესს და აღმატებულს ვერაფერს მოგვცემდა. ვერც ადამიანი სთხოვს ამაზე მეტს, რადგან ზიარების საშუალებით ისედაც უმთავრესს იღებს.
ასე რომ, ნათლობის, მირონცხების, აღსარებისა და ზიარების მეშვეობით ჩვენ ღმერთს ვუერთდებით და მადლით ღმერთნი ვხდებით. ჩვენ უკვე მისნი ვართ და არა უცხონი.
ეკლესიაში, სადაც ღმერთს ვუერთდებით, ვხდებით ცოცხალნი განმცდელნი იმ ახალი რეალობისა, რომელიც ქრისტემ ამ სამყაროში მოიტანა და რომელსაც ახალი ქმნილება ჰქვია. ეს არის სულიწმიდის მიერ ადამიანისთვის მინიჭებული ქრისტესმიერი სიცოცხლე.
ეკლესიაში განღმრთობამდე მივყავართ ყველაფერს: საღმრთო ლიტურგიას, წმ. საიდუმლოებებს, ღვთისმსახურებებს, სახარების ქადაგებას, მარხვას. ეკლესია განღმრთობის ერთადერთი ადგილია.
ეკლესია არ არის საზოგადოებრივი, კულტურული ან ისტორიული ინსტიტუცია. რა თქმა უნდა, მსგავსი ორგანიზაციები ძალიან კარგია და სასარგებლო საქმეებსაც აკეთებენ, მაგრამ მართლმადიდებელი ეკლესია არის ღმერთთან ურთიერთობის ერთადერთი და განუმეორებელი ადგილი. ადამიანს შეუძლია, მადლით ღმერთი გახდეს მხოლოდ ეკლესიაში და არ სხვაგან: უნივერსიტეტში, სოციალურ დაწესებულებებსა და სხვა ორგანიზაციაში. რაოდენ კარგიც არ უნდა იყოს, ეს ყველაფერი ვერასდროს მოგვცემს იმას, რასაც ეკლესია გვანიჭებს. ამიტომაც, როგორც არ უნდა წარემატონ, ასეთი საზოგადოებრივი ორგანიზაციები ეკლესიას ვერასდროს ჩაანაცვლებენ.
ჩვენ, ცოდვილი და სუსტი ადამიანები, ეკლესიაში, შესაძლოა, კრიტიკულ და რთულ პერიოდებს გავდიოდეთ. აქ ყოველთვის იყო და იქნება საცდურები და განსაცდელები. ეს იმიტომ ხდება, რომ ეკლესიაში განღმრთობისკენ მიმავალ გზაზე ვდგავართ და ჩვენი ადამიანური უძლურებები ჯერ კიდევ დასაძლევია. ჯერ კიდევ არ გავმხდარვართ მადლით ღმერთნი, ჯერ კიდევ ჩვენს უძლურებებში ვართ და ამ გზაზე ვდგავართ. მაგრამ, რაც არ უნდა მოხდეს, არასდროს წავალთ ეკლესიიდან, რადგან მხოლოდ აქ არის ღმერთთან შეერთების შესაძლებლობა.
მაგალითად, ეკლესიაში მოვდივართ და ვხედავთ, რომ იქ მდგარი ადამიანი მსახურებას კი არ უღრმავდება, არამედ სხვებს ესაუბრება. ეს წამიერად გონებას გვიფანტავს. ამ დროს გარეგნულად თითქოს კეთილშობილური აზრი მოგვდის: ‘’რაში გჭირდება ეკლესიაში სიარული? ხომ არ სჯობს, სახლში დარჩე და იქ ილოცო? იქ ხომ გაცილებით მეტი სიჩუმე და მყუდროებაა’’?
მაგრამ, ქრისტეს საიდუმლო სერობის თანამონაწილენი თუ არ გავხდით, მის წმინდა სისხლსა და ხორცს არ ვეზიარეთ, მოვწყდებით ჩვენს ძმებს, რომლებთან ერთადაც ქრისტეს სხეულს შევადგენთ.
ასე რომ, ჩვენ არ მივატოვებთ ქრისტეს ეკლესიას, რადგან მხოლოდ აქ ვდგებით განღმრთობის გზაზე.
წყარო: https://azbyka.ru
მთავარი ფოტო: “ათონის დარბაზში” განთავსებული არქიმანდრიტ გიორგი კაფსანისის პორტრეტი.
