სიმამაცე ავადმყოფობისას
ის, ვისაც ხორცის უძლურების ეშინია, ბუნებრივ მდგომარეობას ვეღარ მიაღწევს, – გვასწავლის აბბა ისაია – მაგრამ, თუკი ის ყოველგვარი განსაცდელისას უფლისაკენ მიისწრფვის, უფალი შემძლებელ არს მისთვის ნუგეშის მოგვრად”.
ნუ გეშინია ავადმყოფობის. წყლული გაქვს? კუჭში სისხლდენა? ნუ გეშინია, არაფერი დაგემართება. თუკი ცოტაოდენი სისხლი დაკარგე, სამი ფორთოხალი შეჭამე და ყველაფერი რიგზე იქნება. თვალების დაავადების გამო მხედველობა დაკარგე? არაფერია. აწი უფალი განგანათლებს შენ. სიმსივნე გაქვს? ახლა უფრო მარტივად დაითვლი შენი ცხოვრებიის დღეებს – და შეძლებ მოემზადო და სწრაფად ახვიდე ზეცად. რაც არ უნდა შეგემთხვას: თუკი ფიქრებით სცოდე და ფიზიკურად და სულიერად უძლური ხარ – ნუ ნერვიულობ, ნუ შფოთავ: “რომელი წამალი მივიღო? დავთანხმდე თუ არა ოპერაციაზე? იქნებ ის სახიფათოა?” რაც გინდა ის გააკეთე, ოღონდ სიმშვიდე შეინარჩუნე. პირველ რიგში კი ნუ გეშინია, რომ შეიძლება ავად გახდე. ის, ვისაც ხორციელი ავადმყოფობის ეშინია, ვერ შეძლებს ქრისტეს ბუნების შესაბამისი მდგომარეობის მიღწევას და ის მისთვის არაბუნებრივ მდგომარეობაში დარჩება.
და თუკი ადამიანს უყვარს ღმერთი, მაგრამ ეშინია? მუხლებზე დავარდი, სიმდაბლით თაყვანი ეცი მას და უთხარი: ღმერთო, მეშინია, რომ რაიმე დაავადება არ დამემართოს” ან “ავად გავხდი და მეშინია”, და ცრემლები დაღვარე. ყველაფერი გააკეთე, რაც შეგიძლია, რათა უფალმა შეგიწყალოს. ის ერთადერთია, ვისაც შენი ნუგეშისცემა შეუძლია.
შიში – საკუთარი “მეს” გაღმერთების შედეგია, საკუთარი სიცოცხლის გახანგრძლივებისაკენ სწრაფვა, რომ არ ვიავადმყოფოთ, არ დავმწუხრდეთ, არ აღმოვჩნდეთ რთულ მდგომარეობაში, როდესაც შენზე სხვამ უნდა იზრუნოს. “დაე, ნუ გაბრკოლებს ავადმყოფობაზე ფიქრი” – გვმოძღვრავს აბბა ისაია. მიანდე ის ღმერთს. ის, რასაც უფალი გაძლევს, თავისთავად სასარგებლოა შენთვის. ოღონდ პირველ ადგილზე საკუთარ “მეს” ნუ დააყენებ, რადგან, ამ შემთხვევაში ის იქცევა შენს ღმერთად და ნუგეშის პოვნის იმედი შენთვის უკვე აღარ იარსებებს[1, 486].
საღმრთო მოშურნეობისა და ღვაწლის ნაკლებობა, ხშირად სნეულების, სისუსტისა და უძლურების სახით ვლინდება. სულიერ ღვაწლში წარმატება კი, ვლინდება მათ შორის სხეულის უძლურებათა დაძლევაში. ადამიანს შეიძლება უამრავი დაავადება ჰქონდეს, მაგრამ, როდესაც მას სულიერი სიჯანსაღე და ძალა აქვს, ის სძლევს დაავადებას, თუნდაც რომ საწოლიდან წამოდგომა არ შეეძლოს [2, 38].
მხოლოდ ის, ვინც შეწყვეტს სხეულზე ზრუნვას, მის გამშვენებას, მოვლას, გამოკვებას, მხოლოდ ის, ვინც შეწყვეტს საკუთარ ჯანმრთელობაზე ზრუნვას და მის გამო შიში აღარ ექნება, შეძლებს ღმრთაებრივი სინათლის ხილვას. შეუძლებელია გიყვარდეს საკუთარი სხეული, ზრუნავდე მასზე და ამავდროულად ჭვრეტდე ნათელს. რაც უფრო ინგრევა ჩვენი სხეული, მით უფრო მეტად იმკვიდრებს ღმერთი ჩვენს არსებაში.
და როგორ ვიქცევით ჩვენ? ცოტათი კბილი აგვტკივდა – ექიმთან მივდივართ. კუჭი აგვტკივდა – სასწრაფოდ ექიმთან! ჩვენ მზად ვართ ამერიკიდან და ინგლისიდანაც კი ჩამოვატანინოთ უახლესი წამლები. როგორი პანიკაა, როგორი ტრაგედიაა! ჩვენი სხეული, ლამაზ თოჯინას ემსგავსება, რომელსაც ვრთავთ და ვკაზმავთ. შესაძლებელია კი, ამის პარალელურად ჩვენს ცხოვრებაში იყოს ღმერთი? ჩვენ გვყავს მეუღლე – ჩვენი სხეული, რომელზეც ვზრუნავთ, ღმერთი ჩვენ არ გვჭირდება[1, 488].
ზოგჯერ უნდა შეეგუო იმ აზრს, რომ მთელი ცხოვრება შეგაწუხებს ტკივილი, ამის მიღება კი რთულია. მაგრამ, როგორც კი შეეგუები ამ აზრს, მუცლის ტკივილი აღარ შეგაწუხებს, მაშინ, როცა ავადმყოფობისაგან განთავისუფლების სურვილმა, შეიძლება დაგაკარგვინოს ღმერთიც და შენი ჯანმრთელობაც.
თუკი თავი იმის გამო გტკივა, რომ მოიწყინე, იმიტომ, რომ ეგოისტი ხარ, ყველას უარს ეუბნები და მიდრეკილი ხარ სასოწარკვეთილებისაკენ, ამ მდგომარეობიდან გამოსავალი არ არსებობს. მე მდივნის მოვალეობის შესრულებას გავალებ – შენ მეტყევეობა გინდა, მეტყევედ გნიშნავ – კვლავ მდივნად ყოფნა გინდა. ერთადერთი გამოსავალი შენთვის, არის აზროვნების შეცვლა და სხვაგვარად ფიქრი. არ გინდა? მაშინ მე, იღუმენი, ამაოდ ვშვრები შენთან. რომ განიკურნო, შენ უნდა შეიყვარო სულიერი სიტყვა, ეცადო უფლის ნებასთან თანხმობაში ყოფნა და შეცვალო შენი ცხოვრება. თუკი სხვაგვარად ცხოვრების არანაირი სურვილი არ გაქვს, მაშინ ტკივილგამაყუჩებელი დალიე [2, 353–354].
თავად ავადმყოფმა, დიდი სიმამაცე უნდა გამოავლინოს, რადგან ავადმყოფობისას ნათელი ხდება, უყვარს თუ არა სინამდვილეში მას ღმერთი, ზეციური სამეფო აირჩია მან, თუ გზა საკუთარ ვნებათა დაკმაყოფილებისა და სხეულის განსვენებისა. როგორც წესი, ავადმყოფი აღელვებულია, მომთხოვნი და თავს უბედურად გრძნობს. რაც არ უნდა მისცე, ის უკმაყოფილო იქნება. მას უცნაური მოთხოვნილებები უჩნდება კვებისას, როგორც ეს ქალის ორსულობის დროს ხდება ხოლმე. ის გთხოვს იმას, რაც ადრე არ უყვარდა, ან იმას, რასაც მონასტერში ვერ იპოვი. ავადმყოფი საღ აზრზე არ არის და მას ვერ აუხსნი, რომ მისი თხოვნა არ არის გონივრული.
ავადმყოფთან ურთიერთობა მოთმინებას საჭიროებს. ამიტომაც, მასზე ზრუნვა გულისხმიერ, მომთმენ, თავმდაბალ და მოსმენის უნარის მქონე ადამიანს უნდა მივანდოთ, რადგან, როგორც აღვნიშნეთ, ავადმყოფი მოკლებულია კეთილგონიერებას. მას არ უნდა ვუთხრათ: “ის, რაც შენ გინდა, შეუძლებელია” ან “მიირთვი, ძალიან გემრიელია, ვინც გასინჯა, ყველამ ლამის თითები ჩაიკვნიტა”. არცერთი ავადმყოფი არ აღიარებს, რომ ის შეუსაბამოდ იქცევა. საჭიროა, რომ ავადმყოფობა მოვიდეს, და მაშინ, თუკი ადამიანი დამდაბლდება, ის ამას აღიარებს. მაგრამ, ჩვენ ხშირად ვამართლებთ საკუთარ ქმედებებს და სხვებს ვადანაშაულებთ ხოლმე [2, 360–361].
სულიერი და ფიზიკური უძლურებანი
უფალი ყოველ ჩვენთაგანს აძლევს ჯვარს, ანუ სხვადასხვა სხეულებრივ, მშვინვიერ თუ სულიერ უძლურებებს. სხეულის უძლურებანია – სხვადასხვა დაავადებანი, რომლებიც ჩვენი ბრალეულობიდან გამომდინარე არ არის. მშვინვიერი უძლურებანია – რომლებიც ადამიანს ბუნებრივად ახასიათებს, მაგალითად ის, რომ ნელია, ფლეგმატურია, დუნეა, მიდრეკილია სასოწარკვეთილებისაკენ, უჭირს გონების კონცენტრაცია. სულიერი უძლურებანი კი არის – თავისმოყვარეობა, მოუთმენლობა, განსხვავებული აზრის შეუწყნარებლობა და უკიდურესობაში გადავარდნა. ზემოჩამოთვლილთაგან ყველაზე საშიში, სულიერი უძლურება გახლავთ, რადგან ისინი სხვებზე ღრმად იდგამენ ფესვებს. თუკი ჩვენ, საკუთარი ძალებით მოვისურვებთ ერთბაშად გავთავისუფლდეთ ყველა ამ უძლურებისაგან, ამ ჯვრისაგან, რომელიც მოგვეცა, არაფერი გამოგვივა, მხოლოდ დროს დავკარგავთ. მაგრამ, თუკი ვეცდებით არ მოვექცეთ მათი გავლენის ქვეშ და ამასთანავე მოთმინებით ვზიდოთ ისინი, მაშინ ეს ბრძოლა სარგებელს მოგვიტანს და მთელი ჩვენი ცხოვრება ზეცად აღმავალ კიბეს დაემსგავსება [3, 144–145].
ავადმყოფობათა უმრავლესობა სულის სნეულებათაგან მომდინარეობს: რომელიღაც სურვილისაგან, გატაცებისაგან ან წარუმატებლობისაგან. ჯანმრთელობასთან დაკავშირებული თითქმის ყველა პრობლება, სულიერ და მშვინვიერ მდგომარეობასთან არის კავშირში, ხშირ შემთხვევაში – ცოდვასთან ან საკუთარი აზრის დაცვის სურვილთან. თუკი დავაკვირდებით, რას და როგორ ამბობს ადამიანი, მიხვდები, რამდენად ჯანმრთელია ან პირიქით, ავად არის იგი. თუკი ის გიამბობს თავის ცოდვებზე ან შენ დაინახავ, თუ როგორ იცინის, როგორც იქცევა მოყვასთან, როგორ იცავს საკუთარ აზრს ან პირიქით, უგულვებელყოფს მას, მაშინ, შენ დანამდვილებით შეძლებ მის ფიზიკურ და მით უმეტეს სულიერ სნეულებათა განსაზღვრას [2, 352].
ზოგჯერ უძლურება ვლინდება იმაში, რომ გამუდმებით მინდება ძილი, მინდა წამოვწვე, დაღლილობას ვგრძნობ და ფეხზე ვეღარ ვდგები, ამიტომაც ყველაფერი მტკივა: თავი, ძვლები, ზურგი. მინდა არაჟანი მივირთვა, რძე დავლიო, მინდა კვერცხი ვჭამო, ოღონდ ძალიან თხიერი არ უნდა იყოს, უსიამოვნო სუნით, არც ძალიან გადახარშული და კუჭისთვის მძიმე.
მსგავსი მდგომარეობა – სულის ავადმყოფობის ნიშანია, რომელიც სულიერი მიზეზებით არის გამოწვეული. ამ მდგომარეობაში, როგორც წესი, ვარდებიან ის ადამიანები, რომლებიც სხვებს არიგებენ, თავად კი არაფერს აკეთებენ. საბოლოო ჯამში, ისინი კარგავენ დროს, შემდეგ კი რაიმე დიადის გაკეთების სურვილი უჩნდებათ, რათა ეს დაკარგული დრო აინაზღაურონ. მაგრამ, ეს შეუძლებელია, რადგან ყველაფრის თავიდან დაწყება არის საჭირო. თუმცაღა, მათ არ სურთ თავიდან დაწყება და ამიტომაც იღებენ გრანდიოზულ გადაწყვეტილებებს. მაგალითად, თუკი მათ აქამდე ათ საათამდე ეძინათ, ამჯერად, ნაცვლად იმისა, რომ ძილის დრო რვა, შვიდ ან ექვს საათამდე შეამცირონ, მათ სურთ სხვა ძმებს მიბაძონ და ათიდან უმალვე ორ საათამდე ამცირებენ ძილის დროს. ისინი იწყებენ ხანგრძლივ მღვიძარებას, საბოლოო ჯამში ვეღარ უძლებენ და თავს ინადგურებენ [2, 361].
თუკი ავად ხარ, მიიღე შენი ავადმყოფობა, შეურიგდი ამ გარემოებას. ნუ წუწუნებ, რომ დედამ უნარშეზღუდული და ავადმყოფი გაგაჩინა. ნუ აუმხედრდები ყველაფერს, რაც შენს ირგვლივაა, გარემოს, წარსულს, სხეულსა და სულს. დაე, ეს ყველაფერი შენ ნუ გაწუხებს, ნუ დაკარგავ ამაზე დროს. უფალი სიყვარულით უმზერს ხალხთა და ქვეყანათა საზღვრებს (ესაია. 10, 13 (პ. იუნგეროვის თარგმანი), მთებს, ზღვებს, ხეობებს, ჩვენს სულებს – ყველაფერს. მდაბლდება ყველაფერზე. თუკი ის ასეთი სიმდაბლით უყურებს თაგუნას ან კრაზანას და გონივრულად საზღვრავს მათ როგორ მოექცეს, მით უმეტეს მდაბლდება ის შენს წინაშე, რამეთუ ხატი ხარ მისი, ამიტომ, ნუ ისურვებ გახდე ის, ვინც არ ხარ სინამდვილეში. ნუ შეგშურდება მოყვასის. ნუ გშურს მისი სულიერი წყობა, ჯანმრთელობა, სიმდიდრე. მიიღე საკუთარი თავი ისეთად, როგორიც ხარ, როგორც ღვთისაგან მიღებული ნიჭი. მაშინ კი, საკუთარი თავის მიღებით, მაგრამ არა საკუთარ “მე”-ზე კონცენტრირებით, შენ შეძლებ შეიყვარო ღმერთი. ოღონდ ამასთანავე, შენ უნდა გიყვარდეს მოყვასიც, როგორც ღვთის ხატი.[2, 293–294].
ადამიანი, შექმნილია რა თიხისაგან, უამრავი სხეულებრივი თუ სულიერი ავადმყოფობით იტანჯება. ჩვენი სხეული ადვილად ემონება ცოდვას, მიდრეკილია დაავადებებისაკენ, ისევე, როგორც ჩვენი სული. ვინმემ შეგვაწუხა? მაშინვე ჩვენი თავმოყვარეობა ავლენს თავს. გულს გვტკენენ? ვმწუხრდებით. რა არის ეს? დაავადებები. განა სულის დაავადება არ არის შური? განა სიამაყე დაავადება არ არის? წინააღმდეგობის სურვილი განა არ არის ავადმყოფობის ნიშანი? ჩვენი ყველა ვნება – დაავადებაა. ადამიანი თავისთავად არის ავად. ამიტომაც უწოდებენ ქრისტეს სულისა და სხეულის მკურნალს.
ჩვენი ავად ვართ, რადგან ნებსით თუ უნებლიედ ვცოდავთ. ამიტომაც ამბობს აბბა ისაია: “ნურასოდეს შეგეშინდება ავადმყოფობის”. ნუ გეშინია, რომ ავად გახდები. დაე, ნუ იღელვებ, თუკი უკვე ავად ხარ. არ არსებობს ღვთის მიერ ბოძებული ავადმყოფობაზე დიდი მადლი. ადამიანი, რომელიც ავად არის, უფლის მფარველობის ქვეშ იმყოფება, ის ღვთის სიყვარულით, მადლმოსილებითა და ზრუნვით არის გარემოცული, ის – კურთხეული ღმერთის წიაღში მყოფობს.
ავადმყოფი შესაძლოა უფლის მოციქულად იქცეს, რჩეულ ჭურჭლად, მაშინ, როდესაც ჯანმრთელი ადამიანი, როგორც წესი სასტიკი, გულქვა, უმოწყალოა და არ ძალუძს საკუთარი გულის გაფართოვება. ავადმყოფი ადამიანები კი, როგორც წესი, რბილი და მოალერსენი არიან, მოყვასს უთანაგრძნობენ და შეუძლიათ უფალს ევედრონ და მისგან მიიღონ შეწევნა [1, 484–486].
ავადმყოფობა, როგორც წყალობა ღვთისა
უცნაურია: ღმერთმა ადამიანი სრულიად ჯანმრთელი შექმნა და სურს, რომ მან მხიარულად და მშვიდად იცხოვროს, ამავდროულად კი, ღმერთი ადამიანს უგზავნის ავადმყოფობას! რატომ? იმისათვის, რომ ადამიანი დარწმუნდეს თავისი მიწიერი ყოფის ხრწნადობაში და ავადმყოფობის მადლიერებით მიღებითა და მისი შეყვარებითაც კი, სრულიად მიენდოს უფლის ნებას. ამ გზით, ავადმყოფობა მისთვის ხდება ყველაზე სწრაფი საშუალება უვნებობისა და ხსნის მიღწევისა. უფალი, როგორც სახიერი ექიმი და მასწავლებელი, ხედავს რა ჩვენს ხილულ თუ უხილავ ცოდვებს, გვიგზავნის დაავადებებს, რათა დავისაჯოთ ამავე სოფელში და მარადიული ტანჯვისაგან გავთავისუფლდეთ. წმინდა ადამიანებს კი, რომლებიც თავიანთ წმინდანობას ხალხთაგან მალავენ, უფალი ავადმყოფობას იმისათვის უგზავნის, რომ ამ მოთმინებისათვის ღვთიური მადლმოსილებით დააჯილდოვოს მარადისობაში. მოკლედ რომ ვთქვათ, ავადმყოფობა – ადამიანისათვის ღვთისაგან ბოძებული ერთ-ერთი უმშვენიერესი ძღვენია. ჩვენ იგი ყველა სათნოებასა და ამაღლებულ სულიერ მდგომარეობაზე მეტად უნდა გვინდოდეს [3, 250–251].
ღმერთმა ადამიანი მადლმოსილი შექმნა. მძიმე შრომა, ბრძოლა, დემონების შემოტევები – ცოდვის ნაყოფია. შესაბამისად, ღმერთს ჩვენ ტანჯვისათვის არ შევუქმნივართ, არამედ მშვენიერებისათვის, მშვიდობისათვის, ღვთის ნებაზე მინდობისათვის და იმ სითბოსათვის, მასთან ყოფნისას რომ ვგრძნობთ. მაგრამ, იმ მომენტიდან, როდესაც შევცოდეთ, ჩვენ მივატოვეთ ღმერთი და დავიწყეთ ყოველივე იმის ჩაქსოვა ჩვენს ცხოვრებაში, რაც გარს გვეხვია: მცენარეების, ცხოველების, ზღვის, მთების, ადამიანებისა და ცოდვის. ჩვენს თვალებს სიელმე შეეპარა და ჩვენ მზად არ აღმოვჩნდით პირისპირ გვეცქირა უფლისათვის. ამიტომაც, უფალი გვიბიძგებს, რომ კვლავ მას მივაპყროთ მზერა – და მაშინვე ყველაფერი გვექნება. მაგრამ, ჩვენ გვიყვარს ჩვენი სისასტიკე, ცოდვები, ერული ცხოვრება, რადგან ვგრძნობთ, რომ ეს ცხოვრებაა ფესვგადგმული ჩვენში, ღმერთს კი აღარ ვუმზერთ. არ გვსურს რა მისი ნების აღსრულება, ჩვენ სამუდამოდ ვკარგავთ მას – ასეთია ჩვენი ხვედრი.
მაგრამ ღმერთი, როგორც სიყვარული და უფსკრული გულმოწყალებისა, არ გვაძლევს სრულიად დაღუპვის საშუალებას, ის ყველაფერს აკეთებს იმისათვის, რომ ჩვენ გავიმარჯვოთ: ის გვიგზავნის ტკივილს. ადამიანს უყვარს საკუთარი თავი და არ სურს ტკიოდეს, მას კომფორტი და სიმშვიდე უნდა. იმისათვის, რომ გაგვარიდოს ყველაფერ იმას, რაც გვსურს და გვიყვარს, ღმერთი გვიგზავნის ტკივილს, ავადმყოფობას, სიკვდილს, უშვებს რომ ვცდუნდეთ. რა თქმა უნდა, უფალი არასოდეს გვაცდუნებს. თუკი ის აძლევს დემონს ჩვენში შემოსვლის უფლებასა და ცოდვაში ჩაგდების საშუალებას (რადგან ჩვენ მოგვწონს ეს ცოდვა), ეს იმისათვის, რომ მივხვდეთ, თუ სადამდე მივყავართ ჩვენს ქმედებებს, ერულ ცხოვრებაში და დემონთა ყოფაში თანაზიარობას და რომ მოვისურვოთ უფალთან ყოფნა და მისი შიშით ცხოვრება. მაგრამ, ვინაიდან ჩვენ არ გვესმის, თუ როგორი ძალმოსილების მქონეა ღვთის შიში, უფალი უშვებს ცდუნებას, როგორც გამოსასწორებელ საშუალებას [1, 549–550].
როდესაც მყუდროებაში იმყოფები, შენ პოულობ ღმერთს, გრძნობ მის მიერ შენი გულის მოხილვას. გაიხსენეთ პეტრე მოციქულის სიდედრი, რომელიც ცხელებით შეპყრობილი იწვა. მართალია ის მთლად იწვოდა ციებ-ცხელებისაგან და ვერაფერს გრძნობდა, მაგრამ მთელი მისი ყურადღება მხოლოდ ქრისტესაკენ იყო მიმართული. ის სრულიად დაუძლურებული იყო და ამიტომაც სთხოვეს ქრისტეს განეკურნა იგი. და როგორც კი შეეხო მის ხელს, ცხელებამ დატოვა და ის წამოდგა (მათე. 8, 15). განა უფალს არ შეეძლო მისი მხოლოდ ერთი სიტყვით განკურნება? როდესაც ზღვაზე ქარიშხალი ამოვარდა და მოციქულებს შეეშინდათ, მან ხომ თქვა: დაყუჩდი, დაცხრი! (მარკ. 8, 39), – და მაშინვე ჩადგა ქარი. ასევე შეუძლია მას უთხრას ჩვენში მოქმედ დემონს: “დადუმდი და გამოდი ამ ადამიანისაგან”. მას ხომ ძალუძს ჩვენი ვნებების აღმოფხვრა. მას ძალუძს გვიყოს ყოველივე, რაც მოესურვება. მაგრამ მას ეს არ სურს. მას სურს მოვიდეს და ხელი ჩაგვკიდოს. “შეეხო მის ხელს” – როგორი სინაზეა, როგორი სიყვარული, როგორი ალერსიანია ეს რამოდენიმე სიტყვა! უფალი თავისი ხელებით ეხება ჩვენს თავებს.
ერთმა ადამიანმა, რომელიც ავადმყოფობის გამო დიდხანს იტაჯებოდა, ერთ საღამოს იგრძნო, თუ როგორ უცქერდა მისი საყვარელი წმინდანი დაავადებულ ადგილზე. დაუვიწყარი იყო ამ ნაზი შეხების სისათუთე, და როდესაც ამ ადამიანმა გაიღვიძა, მიხვდა, რომ სრულიად გამოჯანმრთელებულიყო! [1, 516–517].
ყველაზე კარგი, რასაც ავად ყოფნისას გავაკეთებთ – არის გამოძიება იმისა, ვართ თუ არა ჩვენ ამაში დამნაშავე, რაიმე ფარული სურვილი ხომ არ არის ჩვენში, რომელიც უნდა აღმოვფხვრათ. ამასთანავე, ყურადღებით უნდა ვაკვირდებოდეთ საკუთარ თავს, მიუკერძოებლად, საკუთარი თავის ყვედრების გარეშე – თვითყვედრება ნიშანია იმისა, რომ ნერვები არა გვაქვს მწყობრში.
მაგრამ, მაგალითად, როდესაც ერთხელ თავი დავარტყი რაიმეს და მას შემდეგ, ყოველ ზამთარს მტკივდება იგი, ვერ მექნება იმის მოლოდინი, რომ ის აღარ ამტკივდება. მაშ, რატომ არ უნდა მოვითმინო ეს ტკივილი? რადგან ღმერთმა პატარა ჯვარი მომცა, რომელსაც ჩემი სამოთხეში შეყვანა შეუძლია. თუკი ღმერთმა დაუშვა, რომ ბრმა ვყოფილიყავი, რატომ წავიდე ექიმთან? ავადმყოფობა – უფლის წყალობაა, რომლის გარეშეც სამოთხეს ვერ დავიმკვიდრებთ. ავად ვარ? ესე იგი, ახლოს ვარ ზეციურ სამეფოსთან. ჯანმრთელი ვარ? ესე იგი, სავარაუდოდ, უფალმა დამტოვა ან დავავიწყდი მხოლოდ მისთვის ცნობილი რაღაც მიზეზის გამო.
ნებისმიერ შემთხვევაში, თუკი ძველ ბერძნებს არ შეეძლოთ ავადმყოფ სხეულში ჯანსაღი სულის წარმოდგენა, ჩვენ, ქრისტიანებს, არ შეგვიძლია უფლის წინაშე ფიზიკურ სნეულებათა გარეშე ჯანსაღად ყოფნა. დღითიღდე, რაც უფრო და უფრო მეტად ახლდება ჩვენი სული, უფრო მეტად იხრწნება ჩვენი სხეული, განიცდის რა ტანჯვასა და ტკივილს (იხ. 2 კორინთ. 4, 16). ავადმყოფობა ნიშნავს, რომ თვით უფალი გვიახლოვდება ჩვენ და გულში გვიკრავს. ავადმყოფობაზე სულიერი ხედვის ქონა ძალზედ მნიშვნელოვანია.[2, 355].
წყარო: წიგნიდან “Жить в присутствии Бога” , არქიმანდრიტი ემილიანე (ვაფიდისი), მოსკოვი 2020
სტატიაში გამოყენებული ფოტო შექმნილია სპეციალურად საიტისთვის evqaristia.ge©
